AB URBE CONDITA

Δεν ξέρουμε με ακρίβεια πότε ιδρύθηκαν στην Ρώμη τα πρώτα κανονικά κρατικά σχολεία. Ο Πλούταρχος λέει πως γεννήθηκαν γύρω στο 250 π.χ . ,δηλαδή πεντακόσια χρόνια μετά την ίδρυση της πόλης. Μέχρι τότε , τα παιδιά των Ρωμαίων μορφώνονταν στο σπίτι, τα μεν φτωχά απο τους γονείς , τα δε εύπορα από τους μαγίστρους ( δηλαδή τους καθηγητές ). Αυτοί συνήθως επιλέγονταν μεταξύ των απελεύθερων , των σκλάβων δηλαδή , στους οποίους είχε αποδοθεί η ελευθερία , και με την σειρά τους επιλέγονταν μεταξύ των αιχμαλώτων πολέμου, και κατά προτίμηση μεταξύ εκείνων που είχαν Ελληνική καταγωγή και ήταν οι πλέον μορφωμένοι της εποχής εκείνης.
Εκεινο πάντως που γνωρίζουμε με βεβαίοτητα είναι πως τα παιδιά των Ρωμαίων κουραζόντουσαν πολύ λιγότερο στα μαθήματα απο τα σημερινά παιδιά. Τα Λατινικά τα γνώριζαν ούτως ή άλλως . Όπως έλεγε και ο Γερμανός ποιητής Χάινε , αν έπρεπε να τα μάθουν , δεν θα τους έμενε χρόνος για να κατακτήσουν τον κόσμο. Κι όσον αφορά την ιστορία της πατρίδας τους , τους την διηγιόντουσαν κάπως έτσι πάνω κάτω:
Όταν οι Ελλήνες Δαναοί του Αγαμέμνωνα , με τον Οδυσσέα και τον Αχιλλέα , κατέκτησαν την Τροία και την ισοπέδωσαν , ένας απο τούς ελάχιστους υπερασπιστές της που σώθηκαν ήταν ο Αινείας , μετά από ευτυχή «μεσολάβηση» της μαμάς του ( ορισμένα πράγματα ήταν συνήθειες από τότε ) , που δεν μπορούσε να είναι τίποτε λιγότερο από την Θεά Βένερε – Αφροδίτη . Με την βαλίτσα του στην πλάτη , γεμάτη με τα αγάλματα των ουράνιων υπερμάχων του , ανάμεσα στους οποίους την πρώτη θέση είχε φυσικά η καλή του μανούλα , χωρίς φράγκα στην τσέπη , ο φουκαράς ο Αινείας άρχισε την την δική του περιπλάνηση μέχρι το Λάτιο με τη ίδια «βαλίτσα» ανα χείρας , μετα απο πολλές περιπέτειες που κρατισαν κάποια χρόνια. Εκεί παντρεύτηκε την κόρη του Βασιλειά Λατίνου ( Ιδριτή της γεννειάς των Λατίνων ), που λεγόταν Λαβίνια , ίδρισε μιά πόλη στην οποία έδωσε το όνομα της συζήγου του και μαζί της έζησε ευτυχής και ευχαριστημένος μέχρι το τέλος των ημερών του.
Ο γιός του Ασκάνιος , ίδρυσε την Άλμπα Λόγγα , και την καθιέρωσε σαν καινούργια πρωτεύουσα .
Οκτώ γενιές αργότερα , δηλαδή κάπου διακόσια χρόνια μετά την άφιξη του Αινεία , δύο απόγονοι του , Ο Νουμίτορας και ο Αμούλιος , βασίλευαν ακόμη στον Θρόνο του Λατίου . ( ήταν σίγουρα Δωριείς αναμεμειγμένοι μαζί τους , διότι η δοιήκιση από δύο βασιλείς ταυτόχρονα , είναι Δωρικό Γνώρισμα ). Φυσικα πώς και γιατί δεν ξέρουμε στην εποχή εκείνη , δύο βασιλειάδες στον ίδιο θρόνο καθόντουσαν κάπως στριμογμένα ( ίσως και επειδή δεν ήταν όλοι οι Λατίνοι μόνο δωριείς αλλά και Αχαιοί ). Κι έτσι μια μέρα ο Αμούλιος έκανε πραξικόπημα κε σκοτώνονοτας τα παιδιά του Νουμήτορα , ( Ο βασιλειάς Νουμήτορας έφηγε κακήν κακώς . Τελικά από όλο αυτό το μακελιό γλήτοσε μόνο μια κόρη του Νουμήτορα , η Ρέα Σίλβια . Αλλά για να μην φέρει στον κόσμο κάποιο παιδί που μεγαλόνοντας , μπορεί να του πέρναγε από το μυαλό η ιδέα να πέρει εκδίκηση , για τον παππού του , την υποχρέωσε να γίνει ιέρεια της Θεάς Βέστα ( Θεά Εστεία ). Με λίγα λόγια την καταδίκασε να γίνει καλόγρια με το ζόρι.
Μιά μέρα , η Ρέα Σίλβια , που πιθανότατα είχε μεγάλη επιθυμία να αποκτήση σύζηγο και η ιδέα πως δεν μπορούσε να παντρευτή δεν της πήγαινε καθόλου , «δροσιζότανε» στην όχθη του ποταμού και μέσα στην ανηπόφορη ζέστη του καλοκαιριού αποκοιμήθηκε. Κατά τύχη , σε εκείνες τις γειτονιές σουλατσάριζε ο Θεός Άρης , που συχνά κατέβαινε στην γή , είτε για να ασχολιθεί με κάποιο πόλεμο , που ήταν και το συνήθισμένο του επάγγελμα , είτε για να ψάξει για όμορφα «μανούλια» ( κορίτσια όμορφα , που ήταν και το βίτσιο του). Είδε την Ρέα Σίλβια , και του «τρέχαν τα σάλια» . Με στρατιγικές κινήσεις στο «καμάκι» την κατάφερε να του παραδωθεί. Αφού της πέταξε τα μάτια έξω από το πήδημα , μέχρι να ξυπνήσει και να καταλάβει τι συνέβη η Ρεα Σίλβια , ο Θεός Άρης την είχε ήδη γκαστρώσει.
Όταν το έμαθε ο Αμούλιος , Λύσσαξε στην κυριολεξία , έβριζε , ούρλιαζε , Αλλά δεν τόλμησε να την Θανατώσει διότι είχε μάθει ποιός είναι ο Πατέρας και έτσι έκανε την «πάπια» κει περιμένε υπομονετικά σαν «κοτούλα» να γεννήσει όχι ένα , αλλά δύο παίδαρους. Υστερα κρυφά την νύχτα πήρε τα δύο αγόρια και τα φόρτωσε σε μιά μικροσκοπική σχεδία της κακιάς ώρας , και τα άφησε να τα παρασείρη το ρεύμα του ποταμού. Υπολόγιζε δε ότι φτάνοντας στην θάλασσα θα πνιγόντουσαν. Αλλά έλα που άλλα ανθρώποι βούλωνται και άλλα οι θεοί κελεύουν ,Ο Θεός Άρης μεσολάβησε και φύσιξε έτσι ώστε η σχεδία με τα παιδιά του να προσαράξουν με ασφάλεια κάπου εκεί κοντά , στην ύπαιθρο . Εκεί τα δύο μωρά που έκλαιγαν γοερά , ξεσίκωσαν τον κόσμο από τις φωνές τους , Ο θεός Άρης που το αγαπημένο του ζώο είναι Ο Λύκος , έστειλε μια Λύκαινα κοντά στη περιοχή . Τα γοερά κλάμματα των παιδιών του Άρη και της Ρεας Σίλβιας , τράβηξαν την προσοχή της Λύκαινας που έτρεξε και τα προστάτεψε , κε μάλιστα δεν δίστασε και να τα Θηλάσει. Και έτσι αυτό το Ζώο έγινε σύμβολο Μασκότ της Ρώμης ,( που ιδρίθηκε αργότερα από τα δύο δίδυμα αγόρια.
Μερικές «κακές Γλώσσες» λένε πώς αυτή η Λύκαινα δεν ήταν Ζώο αλλά η Γυναίκα Άκκα Λαρέντια , που την έλεγαν Λύκαινα , λόγω του άγριου χαρακτήρα της . Που πήγενε στα δάσει εκεί για να ανακουφήσει τα άγρια σεξουαλικά της ένστικτα , ξεπετώντας όλους τους νεαρούς της περιοχής της , κάνοντας τον βοσκό άντρα της , «ταρανδο» απο τα κέρατα που του φόραγε. Όμως όλα αυτά δεν είναι παρά κουτσομπολιά , αλλά τουλάχιστον πιό αληθοφανής πραγματικότητα , διότι τα δύο δίδυμα αγοράκια , αφου βήζαξαν το γάλα τους , ύστερα προχώρησαν στις σουπίτσες τους , ύστερα έβγαλαν τα πρώτα τους δοντάκια …
Τα αγόρια αυτά ονομάστηκαν Ρωμήλος και Ρέμος. Όταν μεγάλωσαν και έγιναν έφηβοι , έμαθαν την ιστορία τους και επέστρεψαν στην Άλμπα Λόγγα , οργάνωσαν ένα αντιπραξικόπημα και σκώτωσαν τον φονιά της πραγματικής μητέρας τους , έφεραν πίσω τον Νουμήτορα στον Θρόνο του. Και μετά , ανυπόμονοι και θέλοντας να κάνουν κάτι καινούργιο όπως όλοι οι νέοι , αντι να περιμένουν να έτοιμο το βασίλειο απο τον παππού τους , που σίγουρα θα τους το άφηνε , πήγανε να ιδρύσουν ένα καινούργιο , εκεί κοντά. Το σημείο που διάλεξαν είναι εκείνο που είχε προσαράξει η σχεδία τους. Εκει κάποια στιγμή διαφώνησαν για τοόνομα της πόλεως . Ο Θεός πατέρας υπέδειξε , πως θα κέρδιζε όποιος απο τους δύο θά έβλεπε τα περισσότερα πουλιά διαβατάρικα από το σημείο εκείνο. Ο Ρέμος στον Αβεντίνο λόφο είδε έξι. , ενώ ο αδερφός του Ρωμήλος απο τον Παλατίνο λόφο είδε Δώδεκα ( το Ιερό Νουμερο ). Η Πόλη επομένως θα ονομαζότανε Ρώμη. Θυσίασαν στον πατέρα τους Άρη δύο άσπρα βόδια , έσκαψαν τάφρο , και έκτισαν τα τείχη δίνοντας όρκο στον Θεό Πατέρα τους , ότι θα σκότωναν όποιον τα παραβίαζε. Ο Ρέμος , κακόκεφος από την ήττα του , είπε πως δεν ήταν ανθεκτικά και γκρέμισε ένα κομμάτι τους . Ο Ρωμήλος , πιστός στον όρκο του , σκότωσε τον αδερφό του Ρέμο. Ο θεός Αρης , είδε το συμβάν αλλά δεν τιμώρησε τον Ρωμήλο , διότι έπραξε με πίστη και συνέπεια στον ιερό όρκο.
Όλα αυτά , λένε πως συνέβησαν επτακόσια πενήντα τρία χρόνια πρίν την γέννηση του Ιησου Χριστού , και ακριβέστερα την 21 Απριλίου 753 π.Χ. , κατα την οποία μέχρι σήμερα γιορτάζονται τα γενέθλια αυτής της πόλης, που γεννήθηκε απο μια αδερφοκτονία. Οι κάτοικοί της θεωρούσαν αυτήν την ημερομηνία σαν την αρχή της ιστορίας του κόσμου , μέχρι την ώρα που η έλευση του «Μεσσία» επέβαλε μια καινούργια Λογιστική.
Ίσως και οι γειτονικοί Λαοί να έκαναν κάτι ανάλογο : να ξεκινήσουν δηλαδή την ιστορία του κόσμου από την ίδρηση της πρωτεύουσάς τους , την Άλπμα Λόγγα ή του Ριέτι ή της Ταρκυνίας….Αλλά δεν κατάφεραν να κάνουν και τους άλλους να το αποδεχθούν , γιατί έκαναν το μικρό λάθος να χάσουν τον πόλεμο ή μάλλον τους πολέμους . Ενώ αντίθετα η Ρώμη τους κέρδισε όλους. Το χωράφι που ο Ρωμήλος και ο Ρέμος είχαν οριοθετήσει με το άροτρο , ανάμεσα στους λόφους του ποταμού Τίβερη , έγινε μέσα σε λίγους αιώνες το κέντρο του Λατίου, ύστερα το κέντρο της Ιταλίας , κι ύστερα όλης της μέχρι τότε , γνωστής Οικουμένης. Καισε όλο τον γνωστό τότε κόσμο επισημοποιήθηκε η γλώσσα της Ρώμης , σέβονταν τους νόμους της και λογάριαζαν την χρονολογία ab urbe condita , δηλαδή από εκείνη την περίφημη 21 Απριλίου του 753 προ Χριστου , αρχή της ιστορίας της Ρώμης και του Πολιτισμού της.
Φυσικα τα πράγματα δεν είχαν συμβεί ακριβώς έτσι . Αλλά οι Ρωμαίοι παππούδες έτσι ήθελαν να την διδάξουν στα εγγονάκια τους. Ίσως λιγο επειδή τα πίστευαν κι αυτοί οι ίδιοι και λίγο επειδή , σαν θερμοί πατριώτες , κολακεύονταν να μπορούν να συσχετίζουν την γέννηση της πόλης τους με παντοδύναμους Θεούς , όπως η Αφροδίτη και ο Άρης και υψηλές ευγενικές προσωπικότητες «από τζάκι» , όπως ο Αινείας. Αισθανότουσαν την αόριστη ανάγκη να μεγαλώνουν τα παιδιά τους με την πεποίθηση πως ανήκουν σε μια πατρίδα που είχε φτοιαχτεί με την βοήθεια Θεοικών δυνάμεων που θα συνέδραμαν για ένα μεγάλο πεπρωμένο.Το γεγονός αυτό έδωσε ένα Θρησκευτικό χαρακτήρα σε όλη την ζωή της Ρώμης, η οποία πράγματι κατέρρευσε όταν αυτός ο χαρακτήρας έπαψε να υπάρχει. Η πόλη έγινε capout mundi , πρωτεύουσα του κόσμου, μέχρι που οι κάτοικοί της έμαθαν πέντε πράγματα σωστά και έγιναν αρκετά έξυπνοι , ώστε να μην πιστεύουν πια σε μύθους που τους είχαν διδάξει οι παππούδες τους και οι Δάσκαλοι. Μέχρι τότε ήταν βέβαιοι πως ήταν απόγονοι του Αινεία , πως κυλούσε στις φλέβες τους Θεϊκό αίμα και πως ήταν «οι εκλεκτοί του Κυρίου» , που τότε άκουγε στο όνομα Ζευς. Όταν άρχισαν να αμφιβάλουν για όλα αυτά , η αυτοκρατορία τους έχασε την εύνεια των Θεών και έγινε Θρύψαλα , και η capout mundi έγινε αποικία . Αλλά ας μην προτρέχουμε.
Στον ωραίο παραδωσιακό μύθο του Ρωμήλου και του Ρέμου , ίσως δεν είναι και όλα φαντασιώσεις και ψέματα ασύστολα. Κάθε μύθος κρύβει και κάποια αλήθεια λέγανε και οι αρχαιοι σοφοί Ελλήνες που είναι ουσιαστικά αδερφός Λαός με τους Ρωμαίους ή τουλάχιστον οι Ρωμαίοι για να έχουν και κάποια πολιτιστική υποδομή ισχυρίζοντουσαν την συγγένεια τους αυτή με τους έλληνες. Πέρα όμως από κάθε τι , μην ξεχνάμε ότι οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι ειναι αναμεμοιγμένοι σαν μια οικογένεια για χιλιάδες χρόνια.με ίδια ήθη και έθημα και κάτω από την προστασία των ίδιων θεών , Για αυτο και ο κοινοπραξιακός αυτός πολιτισμός , ονομάστηκε : Ελληνορωμαϊκός Πολιτισμός ( πάνω στον οποίο βασίζεται ο σημερινός Αμερικανοευρωπαϊκός πολιτισμός του σήμερα ).
Μέσα λοιπόν από αυτά τα ψέματα υπάρχουν και κάποια αληθινά στοιχεία. Με βάση την επιστημονική Αρχαιολογική σκαπάνη και το παρακλάδι της την εθνολογία που μας έχουν εφοδιάσει με ευρήματα θα ξετυλίξω την απομυθοποίηση των γεγονότων με κάποιες φυσικά εύλογες επιφυλάξεις ( από τυχών νέα ευρήματα που θα μας οδηγήσουν σε νέα άλλα πιθανά στοιχεία , που θα μας ανατρέψουν τα σημερινά πιστεύω ).
Τριάντα χιλιάδες χρόνια πριν την Ίδρυση της Ρώμης , φαίνεται πως η Ιταλία είχε ήδη κατοικηθεί από τον άνθρωπο . Το τι είδους άνθρωπος ήταν , οι ειδικοί λένε πως μπορούν να το διαπιστώσουν από κάποια υπολείμματα του σκελετού του που βρέθηκαν σκόρπια , άλλο εδώ και άλλο από εκεί, και τα οποία φτάνουν στην Λίθινη εποχή. Αλλά εμείς εμπιστευόμαστε πολύ λίγο όλα αυτά τα συμπεράσματα και για αυτό μεταφερόμαστε , για να είμαστε σίγουροι , σε μιαν άλλη εποχή , πιο κοντά μας , την νεολιθική εποχή , περίπου οκτώ χιλιάδες χρόνια πριν την Ρώμη. Φαίνεται πως η ιταλική χερσόνησος ήταν κατοικημένη από τους Λιγουρούς στον Βορρά και τους Σικουλούς στον Νότο, λαούς που το κεφάλι τους είχε σχήμα αχλαδιού και ζούσαν σε σπηλιές και σε στρογγυλές καλύβες , φτιαγμένες από κοπριά και άχυρο. Εξημέρωναν ζώα και τρεφόντουσαν με κυνήγι και ψάρεμα.
Ας κάνουμε άλλο ένα άλμα τεσσάρων χιλιάδων χρόνων για να φτάσουμε στο 2000 προ Χριστού. Και να που τον Σετεντρίωνα , δηλαδή από τις Άλπεις , κατεβαίνουν κάποιες άλλες φυλές , ποιος ξέρει μετά από ποιες μακροχρόνιες πορείες από τον τόπο της προέλευσης τους : την κεντρική Ευρώπη . Κι αυτοί δεν ήταν ποιο προοδευμένοι από τους ιθαγενείς με τα κεφάλια σε σχήμα αχλαδιού . Αλλά είχαν την συνήθεια να κατασκευάζουν τις κατοικίες τους όχι μέσα σε σπηλιές , αλλά πάνω σε τεράστιες δοκούς που ξεπρόβαλαν μέσα από το νερό. Είναι φανερό πως έρχονταν από βαλτώδεις περιοχές και , πράγματι , φτάνοντας , διάλεξαν την περιοχή των λιμνών , της λίμνης Μαντζόρε , της λίμνης του Κόμο και της Γκάρντα , προοιωνίζοντας κατά μερικές χιλιετηρίδες το γούστο των τουριστών.
Και εισάγουν στην χώρα αρκετές μεγάλες καινοτομίες : εκτρέφουν κοπάδια , καλλιεργούν το έδαφος , υφαίνουν υφάσματα και περιβάλουν τα χωριά τους με οχυρώσεις φτιαγμένες από λάσπη για να προστατεύονται τόσο από τις επιθέσεις των ζώων όσο και των ανθρώπων .