Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2008
ΕΡΡΙΚΟΣ ΣΛΗΜΑΝ - ΤΡΟΙΑ ΚΑΙ ΜΥΚΗΝΕΣ
Ο καλύτερος τρόπος για να ανταποδώσουμε στον σύγχρονό μας σχετικά , Ερρίκο Σλήμαν τις τεράστιες υπηρεσίες που μας πρόσφερε σε ότι αφορά σήμερα την αναπαράσταση του κλασσικού πολιτισμού , νομίζω πως θα ήταν να τον συμπεριλάβουμε μεταξύ των πρωταγωνιστών του , πράγμα που φαίνεται πως ήταν και η φλογερή του επιθυμία , μια που διάλεξε , στα μέσα του δεκάτου ενάτου αιώνα , τον Δία σαν Θεό , για να απευθύνει τις προσευχές του. Βάφτισε τον γιο του Αγαμέμνονα και την κόρη του Ανδρομάχη , τους υπηρέτες του Πέλοπα και Τελαμώνα και αφιέρωσε στον Όμηρο όλη του την ζωή και όλη του την περιουσία.
Ήταν ένας «τρελός» , αλλά Γερμανός , που σημαίνει ότι ήταν εξαιρετικά οργανωμένος στην τρέλα του και η αγαθή τύχη θέλησε να τον ανταμείψει.
Το πρώτο παραμύθι που του διηγήθηκε ο πατέρας του , όταν ήταν πέντε ή έξι χρονών, δεν ήταν η «Κοκκινοσκουφίτσα» αλλά η διήγηση του Ομήρου , για ένα καταπληκτικό έπος , με ήρωες : τον Οδυσσέα , τον Αχιλλέα , τον Μενέλαο….
Ήταν οκτώ χρονών όταν ανακοίνωσε σοβαρότατα στην οικογένεια του , πως σκόπευε να ανακαλύψει τη μυθική Τροία και να αποδείξει στους Άγγλους σνομπ, υπερόπτες καθηγητές της Ιστορίας , πως ήταν αλήθεια , αυτό που αρνιόντουσαν , πως είχε πραγματικά υπάρξει . Στην Ηλικία των δέκα χρόνων συνέθεσε ένα Λατινικό κείμενο πάνω στο ίδιο Θέμα. Στα δεκάξι του φάνηκε πως η εμμονή του για την Τροία και τον Όμηρο , είχε ξεφτίσει , επειδή δούλευε σαν παραγιός σε ένα μπακάλικο, και οπού δεν μπορούσε προς το παρόν να πραγματοποιήσει αρχαιολογικές ανακαλύψεις και σε λίγο μπαρκάρισε , όχι στην Ελλάδα , αλλά στην Αμερική , αναζητώντας την τύχη του.
Μετά από μερικές μέρες ταξιδιού , το πλοίο ναυάγησε και ο Σλήμαν βρέθηκε στην Ολλανδία. Έμεινε εκεί , διαβλέποντας στο ναυάγιο , ένα σημάδι της μοίρας του .
Έμεινε εκεί και αφοσιώθηκε στο εμπόριο . Στα είκοσι πέντε του χρόνια , ήταν ήδη ένας καλοστεκούμενος καταστηματάρχης και στα τριάντα έξι του , ήταν ένας πλούσιος Καπιταλίστας , για τον οποίο κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί ή να υποψιαστεί πως εξακολουθούσε να μελετάει τον Όμηρο , ανάμεσα σε δύο επαγγελματικά ραντεβού. Η δουλειά του τον είχε αναγκάσει να ταξιδέψει πολύ. Σε όλους τους τόπους που επισκεπτόταν , μάθαινε την γλώσσα . Μιλούσε εκτός από τα Γερμανικά και Ολλανδικά , τις εξής γλώσσες : Γαλλικά ,Αγγλικά , Ιταλικά , Ισπανικά , Πορτογαλέζικα , Σουηδικά , Πολωνέζικα . Ρωσικά έμαθε από την σύζυγο του.
Το ημερολόγιο του είναι γραμμένο στην γλώσσα του τόπου στον οποίο ή κάθε σελίδα έχει αρχίσει. Ωστόσο παρ’ όλα αυτά , εξακολουθούσε να σκέπτεται πάντα στα αρχαία Ελληνικά , τα οποία τα υπεραγαπούσε .
Ξαφνικά , μια μέρα , σαν «κεραυνός εν αιθρία» , πήρε την μεγάλη απόφαση . Έκλεισε το Μαγαζί του και τις επιχειρήσεις του και ανάγγειλε στην Γυναίκα του , πως θα πήγαινε να εγκατασταθεί στην Τροία . Η καημένη γυναίκα , τον ρώτησε που ήταν αυτή η πόλη που δεν είχε ξανακούσει ποτέ στην ζωή της , μιας και που στην πραγματικότητα δεν υπήρχε, παρά μόνον στις σελίδες του Βιβλίου : ΙΛΙΑΔΑ.
Ο Ερρίκος της έδειξε που βρισκόταν στον χάρτη και εκείνη ζήτησε διαζύγιο. Ο Σλήμαν δεν της έφερε αντίρρηση και έβαλε στην εφημερίδα , μιαν αγγελία ζητώντας μιαν άλλη σύζυγο , αρκεί να ήταν Ελληνίδα .
Από τις φωτογραφίες που του ήρθαν , διάλεξε μια κοπέλα δεκαοκτώ χρόνια μικρότερη του . Την Παντρεύτηκε και την εγκατέστησε στην Αθήνα , σε μια βίλα κι όταν εκείνη γέννησε τον Αγαμέμνονα και την Ανδρομάχη , κόπιασε πολύ να πείσει τον Σλήμαν πως έπρεπε να βαφτιστούν.
Εκείνος συγκατατέθηκε μόνον εφόσον ο Παπάς αν δεχόταν ,εκτός από τα αποσπάσματα του Ευαγγελίου , να διαβάσει κατά την διάρκεια του μυστηρίου και μερικές στροφές της Ιλιάδας .Μόνο ο Σλήμαν ήταν ικανός για τέτοιου είδους εκκεντρικότητα.
Το 1870 βρισκόταν σε εκείνη την ξερή και πυρωμένη γωνιά βορειοδυτικά της Μικράς Ασίας , όπου, όπως βεβαίωνε ο Όμηρος ( και όλοι οι καθηγητές Ιστορίας αρνιόντουσαν πεισματικά σαν παιδικές ανοησίες ), ήταν θαμμένη η Τροία .
Χρειάστηκε έναν ολόκληρο χρόνο για να πάρει άδεια από τις Τουρκικές αρχές και να ξεκινήσει την ανασκαφή κοντά στον λόφο του Χισαρλικ. Πέρασε τον Χειμώνα σκάβοντας μαζί με την γυναίκα του και τους εργάτες.
Μετά από ένα έτος άγονης προσπάθειας και τρελών εξόδων, αρκετών για να αποθαρρύνουν οποιονδήποτε απόστολο , η σκαπάνη του κτύπησε σε κάτι διαφορετικό από τις συνηθισμένες πέτρες. Κτύπησε σε ένα κουτί , που μόλις ξεθάφτηκε , αποκάλυψε στα μάτια του , τον Θησαυρό που ονόμασε : «Θησαυρό του Πριάμου» . Αυτός ο Θησαυρός ήταν μια συλλογή από χιλιάδες χρυσά και ασημένια αντικείμενα.
Ο Σλήμαν έδιωξε τους εργάτες , πήρε τον Θησαυρό στην παράγκα του , κλείστηκε εκεί και στόλισε την γυναίκα του με τα περιδέραια . Τα διασταύρωσε με τις γραφές του Ομήρου και γεμάτος χαρά , πείστηκε πως ήταν ακριβώς αυτά με τα οποία η Ωραία Ελένη, η Κασσάνδρα , η Ανδρομάχη και τηλεγράφησε την είδηση σε όλες τις εφημερίδες του κόσμου ,στους Διανοούμενους της εποχής που δεν πίστευαν στα λεγόμενα του Ομήρου. Αλλά και πάλι δεν τον πίστεψαν . Είπαν πως εκείνος ,είχε θάψει όλα αυτά τα πράγματα εκεί , αφού πιθανόν τα αγόρασε από κάποιο παζάρι των Αθηνών. Μόνον η Τουρκική κυβέρνηση τον πίστεψε , αλλά με σκοπό να τον δικάσουν για παράνομη οικειοποίηση αντικειμένων .
Ωστόσο , κάποιοι φωτισμένοι επιστήμονες όπως ο Derpfeld , ο Birkou και ο Birnouf , πριν αρνηθούν τα πάντα , θέλησαν να πάνε επιτόπου μαζί με τον Σλήμαν
Όσο και αν ήταν σκεπτικιστές έπρεπε να παραδεχτούν τα γεγονότα και την Αλήθεια .
Στις ανασκαφές αποκαλύφτηκαν τα υπολείμματα δέκα πόλεων ( η μία κτισμένη πάνω στην άλλη ). Το ερωτηματικό που έμενε , δεν ήταν με το αν η Τροία πράγματι υπήρξε , αλλά σχετικά με το ποια πόλη από τις δέκα , ήταν η πόλη που ανέφερε ο Όμηρος.
Στο μεταξύ ο Σλήμαν ξεμπέρδευε με την γνωστή του οξύνοια την μπερδεμένη δικαστική ιστορία του με την Τουρκική Κυβέρνηση. Πεπεισμένος πως στην Κωνσταντινούπολη τα πολύτιμα ευρήματα του , κάπου θα παραπετιόντουσαν , τα έστειλε κρυφά στο μουσείο του Βερολίνου , που ήταν καλύτερα εφοδιασμένο για να τα φροντίσει και να τα διαφυλάξει. Στο Τουρκικό κράτος πλήρωσε μια αποζημίωση , μια που ούτως ή άλλως ενδιαφερόντουσαν περισσότερο για τα λεφτά , παρά για «μπιχλιμπίδια παλιατζούρες» ,που είχαν και εκείνοι πιστέψει ότι τις είχε αγοράσει από κάποιο παλαιοπωλείο ,στο παζάρι της Αθήνας.
Έτσι λοιπόν ο Σλήμαν μετά , εφοδιασμένος με τον αρχαιότερο ταξιδιωτικό οδηγό , την «περιήγηση του Παυσανία» , θέλησε να αποδείξει ότι, όπως ο Όμηρος είχε δίκιο για την Τροία και τον Τρωικό Πόλεμο , είχε δίκιο και με τους πρωταγωνιστές του.
Έτσι αφού δεν του ήταν αρκετή η ανακάλυψη της Τροίας , ηθέλησε να βρει κα τα ερείπια των Μυκηνών. Και ήταν τόσο επίμονος που κατάφερε και βρήκε τις Μυκήνες , αλλά και τον τάφο με το λείψανο του Αγαμέμνων !
Έτσι καρποφόρησαν η καλή και συστηματική δουλειά του, η μεθοδικότητα του , η γνώση του και οι μελέτες του , μαζί με την καλή του τύχη.
Βρήκε τους τάφους , τις σαρκοφάγους και τις χρυσές προσωπίδες των Ατρειδών. Βρήκε κοσμήματα , όπλα , αγγεία και άλλα κτερίσματα και ταφικά αφιερώματα , που μέχρι εκείνη την στιγμή θεωρούντο ότι υπήρχαν μόνον στην φαντασία του Ομήρου.
Τότε ο Σλήμαν τηλεγράφησε στον Βασιλέα της Ελλάδος και του έγραψε : «Μεγαλειότατε ,ξαναβρήκα τους προγόνους σας».
Αυτό του έδωσε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και όντας βέβαιος για λογαριασμό του, θέλησε να δώσει την χαριστική βολή στους αμφισβητίες του και τους σκεπτικιστές όλου του κόσμου. Ακολουθώντας τις οδηγίες του Παυσανία , από το βιβλίο , πήγε στην Τίρυνθα και απεκάλυψε με την σκαπάνη του , τα έως τότε μυθικά κυκλώπεια τείχη του παλατιού του Πρωτέα , του Περσέα και της Ανδρομέδας .
Ο Σλήμαν πέθανε εβδομήντα περίπου χρονών , αφού συντάραξε εκ θεμελίων , τις θέσεις και τις υποθέσεις , πάνω στις οποίες είχε μέχρι τότε βασιστεί η μελέτη της Ελληνικής προϊστορίας, που θεωρούσε τα έργα του Ομήρου και του Παυσανία , αποκυήματα καθαρής φαντασίας . Πώς όμως να φανταστεί κάποιος κάτι που δεν υπάρχει ; Πρέπει να υπάρχει κάτι , κάπου να στηριχθεί . Κάθε Μύθος , έχει πάντα και μία μικρή δόση αλήθειας .Έστω και αν ονομάστηκε Μύθος εξ αιτίας μιας διαστρεβλωμένης , λίγο ή πολύ ,αλήθειας.
Το μοναδικό πταίσμα του Σλήμαν ήταν ότι στον μεγάλο του ενθουσιασμό και την λαχτάρα να αποδείξει την αλήθεια , βιάστηκε να αποδώσει τον θησαυρό του Χισαρλίκ , στον Πρίαμο και την σωρό στης Μυκηναϊκής σαρκοφάγου στον Βασιλέα Αγαμέμνων.
Η ζωή του Σλήμαν ήταν από τις πιο όμορφες , τυχερές και γεμάτες από ζωντάνια . Μια ζωή που μπορεί να πει κανείς πως έζησε άνθρωπος.
Στην Καρδιά του ο Ερρίκος Σλήμαν , ήταν πιο Έλληνας και από Έλληνες τις εποχής του , παρ’ ότι γεννήθηκε στη Γερμανική φυλή.
Ακολουθώντας το παράδειγμα του Σλήμαν , οι αρχαιολόγοι όπως : ο Wayes ο Evans ο Valdenstein ο Müller ο Σταματάκης και πολλοί άλλοι από τα χρόνια του Σλήμαν μέχρι και τον εικοστό αιώνα , αποδείχθηκαν ότι σε όλη την Ελλάδα οι τόποι ήταν αληθινοί .
Δηλαδή πως συγχρόνως με τον Κρητικό πολιτισμό και ανεξάρτητα από αυτόν , ένας άλλος πολιτισμός , ίσως λιγότερο ανεπτυγμένος είχε υπάρξει και στην ηπειρωτική Ελλάδα.
Τα δείγματα πολιτισμού στην Τίρυνθα , Μυκήνες , και Άργος , ο Σλήμαν τα χρέωσε στον Μυκηναϊκό πολιτισμό . Σύμφωνα με τον Μύθο ο Περσέας ίδρυσε τις Μυκήνες .
Οι λαοί που ζούσαν τότε στην Ελλάδα , λεγόντουσαν «Πελασγοί» που σημαίνει : «Λαός της Θάλασσας» .
Η γλώσσα των Μυκηναίων αποκρυπτογραφήθηκε από τον Άγγλο αρχιτέκτονα M.Ventris που απέδειξε ότι ήταν η γλώσσα πρόδρομος της Ελληνικής και παρμένη από τον Μινωικό πολιτισμό.
Οι Λαοί αυτοί εμφανίστηκαν τον Δέκατο τρίτο αιώνα περίπου και είχαν εισβάλει στην Πελοπόννησο. Οι Αχαιοί και πελασγοί πιθανόν ήσαν ίδια φυλή και όχι κελτική όπως είχε θεωρηθεί και πιστευόταν κατά το παρελθόν. Απλά μετά από την Τροία , τρεις αιώνες μετά , η Ελλάδα δέχτηκε την εισβολή των Δωριέων από τα βόρεια , ένα Γερμανό- Σκανδιναβικό κράμα φυλών. Αν και από δεύτερη εκδοχή να ήρθαν από την σημερινή Ρωσία - Ουκρανία ή ήταν απλά από κάποιες ποιο βόρειες περιοχές της Ελλάδος. Η τελευταία εκδοχή είναι η πιο ρεαλιστική.
Ο Σλήμαν πλούτισε την ιστορία κάνοντας φτωχότερο τον Μύθο για αρκετά γεγονότα και πρόσωπα του Ομήρου. Χάρις σε αυτόν , αρκετοί αιώνες φωτίστηκαν για την ιστορία , έστω και με το πρώτο αμυδρό φως
Ήταν ένας «τρελός» , αλλά Γερμανός , που σημαίνει ότι ήταν εξαιρετικά οργανωμένος στην τρέλα του και η αγαθή τύχη θέλησε να τον ανταμείψει.
Το πρώτο παραμύθι που του διηγήθηκε ο πατέρας του , όταν ήταν πέντε ή έξι χρονών, δεν ήταν η «Κοκκινοσκουφίτσα» αλλά η διήγηση του Ομήρου , για ένα καταπληκτικό έπος , με ήρωες : τον Οδυσσέα , τον Αχιλλέα , τον Μενέλαο….
Ήταν οκτώ χρονών όταν ανακοίνωσε σοβαρότατα στην οικογένεια του , πως σκόπευε να ανακαλύψει τη μυθική Τροία και να αποδείξει στους Άγγλους σνομπ, υπερόπτες καθηγητές της Ιστορίας , πως ήταν αλήθεια , αυτό που αρνιόντουσαν , πως είχε πραγματικά υπάρξει . Στην Ηλικία των δέκα χρόνων συνέθεσε ένα Λατινικό κείμενο πάνω στο ίδιο Θέμα. Στα δεκάξι του φάνηκε πως η εμμονή του για την Τροία και τον Όμηρο , είχε ξεφτίσει , επειδή δούλευε σαν παραγιός σε ένα μπακάλικο, και οπού δεν μπορούσε προς το παρόν να πραγματοποιήσει αρχαιολογικές ανακαλύψεις και σε λίγο μπαρκάρισε , όχι στην Ελλάδα , αλλά στην Αμερική , αναζητώντας την τύχη του.
Μετά από μερικές μέρες ταξιδιού , το πλοίο ναυάγησε και ο Σλήμαν βρέθηκε στην Ολλανδία. Έμεινε εκεί , διαβλέποντας στο ναυάγιο , ένα σημάδι της μοίρας του .
Έμεινε εκεί και αφοσιώθηκε στο εμπόριο . Στα είκοσι πέντε του χρόνια , ήταν ήδη ένας καλοστεκούμενος καταστηματάρχης και στα τριάντα έξι του , ήταν ένας πλούσιος Καπιταλίστας , για τον οποίο κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί ή να υποψιαστεί πως εξακολουθούσε να μελετάει τον Όμηρο , ανάμεσα σε δύο επαγγελματικά ραντεβού. Η δουλειά του τον είχε αναγκάσει να ταξιδέψει πολύ. Σε όλους τους τόπους που επισκεπτόταν , μάθαινε την γλώσσα . Μιλούσε εκτός από τα Γερμανικά και Ολλανδικά , τις εξής γλώσσες : Γαλλικά ,Αγγλικά , Ιταλικά , Ισπανικά , Πορτογαλέζικα , Σουηδικά , Πολωνέζικα . Ρωσικά έμαθε από την σύζυγο του.
Το ημερολόγιο του είναι γραμμένο στην γλώσσα του τόπου στον οποίο ή κάθε σελίδα έχει αρχίσει. Ωστόσο παρ’ όλα αυτά , εξακολουθούσε να σκέπτεται πάντα στα αρχαία Ελληνικά , τα οποία τα υπεραγαπούσε .
Ξαφνικά , μια μέρα , σαν «κεραυνός εν αιθρία» , πήρε την μεγάλη απόφαση . Έκλεισε το Μαγαζί του και τις επιχειρήσεις του και ανάγγειλε στην Γυναίκα του , πως θα πήγαινε να εγκατασταθεί στην Τροία . Η καημένη γυναίκα , τον ρώτησε που ήταν αυτή η πόλη που δεν είχε ξανακούσει ποτέ στην ζωή της , μιας και που στην πραγματικότητα δεν υπήρχε, παρά μόνον στις σελίδες του Βιβλίου : ΙΛΙΑΔΑ.
Ο Ερρίκος της έδειξε που βρισκόταν στον χάρτη και εκείνη ζήτησε διαζύγιο. Ο Σλήμαν δεν της έφερε αντίρρηση και έβαλε στην εφημερίδα , μιαν αγγελία ζητώντας μιαν άλλη σύζυγο , αρκεί να ήταν Ελληνίδα .
Από τις φωτογραφίες που του ήρθαν , διάλεξε μια κοπέλα δεκαοκτώ χρόνια μικρότερη του . Την Παντρεύτηκε και την εγκατέστησε στην Αθήνα , σε μια βίλα κι όταν εκείνη γέννησε τον Αγαμέμνονα και την Ανδρομάχη , κόπιασε πολύ να πείσει τον Σλήμαν πως έπρεπε να βαφτιστούν.
Εκείνος συγκατατέθηκε μόνον εφόσον ο Παπάς αν δεχόταν ,εκτός από τα αποσπάσματα του Ευαγγελίου , να διαβάσει κατά την διάρκεια του μυστηρίου και μερικές στροφές της Ιλιάδας .Μόνο ο Σλήμαν ήταν ικανός για τέτοιου είδους εκκεντρικότητα.
Το 1870 βρισκόταν σε εκείνη την ξερή και πυρωμένη γωνιά βορειοδυτικά της Μικράς Ασίας , όπου, όπως βεβαίωνε ο Όμηρος ( και όλοι οι καθηγητές Ιστορίας αρνιόντουσαν πεισματικά σαν παιδικές ανοησίες ), ήταν θαμμένη η Τροία .
Χρειάστηκε έναν ολόκληρο χρόνο για να πάρει άδεια από τις Τουρκικές αρχές και να ξεκινήσει την ανασκαφή κοντά στον λόφο του Χισαρλικ. Πέρασε τον Χειμώνα σκάβοντας μαζί με την γυναίκα του και τους εργάτες.
Μετά από ένα έτος άγονης προσπάθειας και τρελών εξόδων, αρκετών για να αποθαρρύνουν οποιονδήποτε απόστολο , η σκαπάνη του κτύπησε σε κάτι διαφορετικό από τις συνηθισμένες πέτρες. Κτύπησε σε ένα κουτί , που μόλις ξεθάφτηκε , αποκάλυψε στα μάτια του , τον Θησαυρό που ονόμασε : «Θησαυρό του Πριάμου» . Αυτός ο Θησαυρός ήταν μια συλλογή από χιλιάδες χρυσά και ασημένια αντικείμενα.
Ο Σλήμαν έδιωξε τους εργάτες , πήρε τον Θησαυρό στην παράγκα του , κλείστηκε εκεί και στόλισε την γυναίκα του με τα περιδέραια . Τα διασταύρωσε με τις γραφές του Ομήρου και γεμάτος χαρά , πείστηκε πως ήταν ακριβώς αυτά με τα οποία η Ωραία Ελένη, η Κασσάνδρα , η Ανδρομάχη και τηλεγράφησε την είδηση σε όλες τις εφημερίδες του κόσμου ,στους Διανοούμενους της εποχής που δεν πίστευαν στα λεγόμενα του Ομήρου. Αλλά και πάλι δεν τον πίστεψαν . Είπαν πως εκείνος ,είχε θάψει όλα αυτά τα πράγματα εκεί , αφού πιθανόν τα αγόρασε από κάποιο παζάρι των Αθηνών. Μόνον η Τουρκική κυβέρνηση τον πίστεψε , αλλά με σκοπό να τον δικάσουν για παράνομη οικειοποίηση αντικειμένων .
Ωστόσο , κάποιοι φωτισμένοι επιστήμονες όπως ο Derpfeld , ο Birkou και ο Birnouf , πριν αρνηθούν τα πάντα , θέλησαν να πάνε επιτόπου μαζί με τον Σλήμαν
Όσο και αν ήταν σκεπτικιστές έπρεπε να παραδεχτούν τα γεγονότα και την Αλήθεια .
Στις ανασκαφές αποκαλύφτηκαν τα υπολείμματα δέκα πόλεων ( η μία κτισμένη πάνω στην άλλη ). Το ερωτηματικό που έμενε , δεν ήταν με το αν η Τροία πράγματι υπήρξε , αλλά σχετικά με το ποια πόλη από τις δέκα , ήταν η πόλη που ανέφερε ο Όμηρος.
Στο μεταξύ ο Σλήμαν ξεμπέρδευε με την γνωστή του οξύνοια την μπερδεμένη δικαστική ιστορία του με την Τουρκική Κυβέρνηση. Πεπεισμένος πως στην Κωνσταντινούπολη τα πολύτιμα ευρήματα του , κάπου θα παραπετιόντουσαν , τα έστειλε κρυφά στο μουσείο του Βερολίνου , που ήταν καλύτερα εφοδιασμένο για να τα φροντίσει και να τα διαφυλάξει. Στο Τουρκικό κράτος πλήρωσε μια αποζημίωση , μια που ούτως ή άλλως ενδιαφερόντουσαν περισσότερο για τα λεφτά , παρά για «μπιχλιμπίδια παλιατζούρες» ,που είχαν και εκείνοι πιστέψει ότι τις είχε αγοράσει από κάποιο παλαιοπωλείο ,στο παζάρι της Αθήνας.
Έτσι λοιπόν ο Σλήμαν μετά , εφοδιασμένος με τον αρχαιότερο ταξιδιωτικό οδηγό , την «περιήγηση του Παυσανία» , θέλησε να αποδείξει ότι, όπως ο Όμηρος είχε δίκιο για την Τροία και τον Τρωικό Πόλεμο , είχε δίκιο και με τους πρωταγωνιστές του.
Έτσι αφού δεν του ήταν αρκετή η ανακάλυψη της Τροίας , ηθέλησε να βρει κα τα ερείπια των Μυκηνών. Και ήταν τόσο επίμονος που κατάφερε και βρήκε τις Μυκήνες , αλλά και τον τάφο με το λείψανο του Αγαμέμνων !
Έτσι καρποφόρησαν η καλή και συστηματική δουλειά του, η μεθοδικότητα του , η γνώση του και οι μελέτες του , μαζί με την καλή του τύχη.
Βρήκε τους τάφους , τις σαρκοφάγους και τις χρυσές προσωπίδες των Ατρειδών. Βρήκε κοσμήματα , όπλα , αγγεία και άλλα κτερίσματα και ταφικά αφιερώματα , που μέχρι εκείνη την στιγμή θεωρούντο ότι υπήρχαν μόνον στην φαντασία του Ομήρου.
Τότε ο Σλήμαν τηλεγράφησε στον Βασιλέα της Ελλάδος και του έγραψε : «Μεγαλειότατε ,ξαναβρήκα τους προγόνους σας».
Αυτό του έδωσε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και όντας βέβαιος για λογαριασμό του, θέλησε να δώσει την χαριστική βολή στους αμφισβητίες του και τους σκεπτικιστές όλου του κόσμου. Ακολουθώντας τις οδηγίες του Παυσανία , από το βιβλίο , πήγε στην Τίρυνθα και απεκάλυψε με την σκαπάνη του , τα έως τότε μυθικά κυκλώπεια τείχη του παλατιού του Πρωτέα , του Περσέα και της Ανδρομέδας .
Ο Σλήμαν πέθανε εβδομήντα περίπου χρονών , αφού συντάραξε εκ θεμελίων , τις θέσεις και τις υποθέσεις , πάνω στις οποίες είχε μέχρι τότε βασιστεί η μελέτη της Ελληνικής προϊστορίας, που θεωρούσε τα έργα του Ομήρου και του Παυσανία , αποκυήματα καθαρής φαντασίας . Πώς όμως να φανταστεί κάποιος κάτι που δεν υπάρχει ; Πρέπει να υπάρχει κάτι , κάπου να στηριχθεί . Κάθε Μύθος , έχει πάντα και μία μικρή δόση αλήθειας .Έστω και αν ονομάστηκε Μύθος εξ αιτίας μιας διαστρεβλωμένης , λίγο ή πολύ ,αλήθειας.
Το μοναδικό πταίσμα του Σλήμαν ήταν ότι στον μεγάλο του ενθουσιασμό και την λαχτάρα να αποδείξει την αλήθεια , βιάστηκε να αποδώσει τον θησαυρό του Χισαρλίκ , στον Πρίαμο και την σωρό στης Μυκηναϊκής σαρκοφάγου στον Βασιλέα Αγαμέμνων.
Η ζωή του Σλήμαν ήταν από τις πιο όμορφες , τυχερές και γεμάτες από ζωντάνια . Μια ζωή που μπορεί να πει κανείς πως έζησε άνθρωπος.
Στην Καρδιά του ο Ερρίκος Σλήμαν , ήταν πιο Έλληνας και από Έλληνες τις εποχής του , παρ’ ότι γεννήθηκε στη Γερμανική φυλή.
Ακολουθώντας το παράδειγμα του Σλήμαν , οι αρχαιολόγοι όπως : ο Wayes ο Evans ο Valdenstein ο Müller ο Σταματάκης και πολλοί άλλοι από τα χρόνια του Σλήμαν μέχρι και τον εικοστό αιώνα , αποδείχθηκαν ότι σε όλη την Ελλάδα οι τόποι ήταν αληθινοί .
Δηλαδή πως συγχρόνως με τον Κρητικό πολιτισμό και ανεξάρτητα από αυτόν , ένας άλλος πολιτισμός , ίσως λιγότερο ανεπτυγμένος είχε υπάρξει και στην ηπειρωτική Ελλάδα.
Τα δείγματα πολιτισμού στην Τίρυνθα , Μυκήνες , και Άργος , ο Σλήμαν τα χρέωσε στον Μυκηναϊκό πολιτισμό . Σύμφωνα με τον Μύθο ο Περσέας ίδρυσε τις Μυκήνες .
Οι λαοί που ζούσαν τότε στην Ελλάδα , λεγόντουσαν «Πελασγοί» που σημαίνει : «Λαός της Θάλασσας» .
Η γλώσσα των Μυκηναίων αποκρυπτογραφήθηκε από τον Άγγλο αρχιτέκτονα M.Ventris που απέδειξε ότι ήταν η γλώσσα πρόδρομος της Ελληνικής και παρμένη από τον Μινωικό πολιτισμό.
Οι Λαοί αυτοί εμφανίστηκαν τον Δέκατο τρίτο αιώνα περίπου και είχαν εισβάλει στην Πελοπόννησο. Οι Αχαιοί και πελασγοί πιθανόν ήσαν ίδια φυλή και όχι κελτική όπως είχε θεωρηθεί και πιστευόταν κατά το παρελθόν. Απλά μετά από την Τροία , τρεις αιώνες μετά , η Ελλάδα δέχτηκε την εισβολή των Δωριέων από τα βόρεια , ένα Γερμανό- Σκανδιναβικό κράμα φυλών. Αν και από δεύτερη εκδοχή να ήρθαν από την σημερινή Ρωσία - Ουκρανία ή ήταν απλά από κάποιες ποιο βόρειες περιοχές της Ελλάδος. Η τελευταία εκδοχή είναι η πιο ρεαλιστική.
Ο Σλήμαν πλούτισε την ιστορία κάνοντας φτωχότερο τον Μύθο για αρκετά γεγονότα και πρόσωπα του Ομήρου. Χάρις σε αυτόν , αρκετοί αιώνες φωτίστηκαν για την ιστορία , έστω και με το πρώτο αμυδρό φως
Μινωική εποχή
Πριν από ενενήντα περίπου χρόνια , ένας Άγγλος αρχαιολόγος που ονομαζόταν « Έβανς» , ψάχνοντας σε κάποια μαγαζάκια της Αθήνας , που πουλούσαν αντίκες , βρήκε μερικά γυναικεία φυλακτά .
Επάνω σε αυτά τα φυλακτά , ήταν χαραγμένες επιγραφές σε μυστηριώδη γραφή , όμοια με ιερογλυφικά , που κανένας δεν κατάφερνε να αποκρυπτογραφήσει.
Μελετώντας τα , έκανε διάφορες υποθέσεις και συσχετισμούς , προσδιόρισε πώς τα φυλακτά αυτά , έπρεπε να προέρχονταν από την Κρήτη.
Πήγε εκεί , αγόρασε ένα κομμάτι γης , στην οποία πίστευε πως είχε ταφή με τα χρόνια η πόλη της Κνωσού.
Μίσθωσε μια ομάδα εργατών και μετά από ανασκαφές διάρκειας δύο μηνών , βρέθηκε μπροστά στα ερείπια του παλατιού του Μίνωα , τον περίφημο Λαβύρινθο.
Για πολλά χρόνια ο κόσμος το μόνο που γνώριζε για την Κρήτη , ήταν η μυθολογία για τον βασιλιά Μίνωα που είχε κλείσει τον Μινώταυρο στον Λαβύρινθο.
Ο Λαβύρινθος ήταν ένα κτίσμα , με περίπλοκους διαδρόμους και δωμάτια που έμοιαζαν απαράλλακτα μεταξύ τους . Ήταν λέει τόσο ίδια , που αν δεν ήσουν εξοικειωμένος , δεν ήταν καθόλου δύσκολο να χαθείς. Ήταν επίτηδες έτσι , για να μπερδεύονται οι εχθροί , να εντοπίζονται εύκολα από τους ντόπιους και οι εχθροί να εξοντώνονταν . Άρα υπήρχε και αμυντική σκοπιμότητα.
Η Αλήθεια είναι ότι όλο το παλάτι λεγόταν Λαβύρινθος και όχι μόνο τα υπόγεια .
Επίσης αλήθεια είναι ότι κτίστηκε από τον Αθηναίο Δαίδαλο.
Αλλά ας ξετυλίξουμε τον μίτο του μύθου και των γεγονότων και ας προσπαθήσουμε να απομυθοποιήσουμε τα γεγονότα.
Δώδεκα με Δεκατρείς αιώνες προ Χριστού , ο Μίνωας , σύμφωνα με τις διηγήσεις του μύθου , είχε αποκτήσει αρκετές συζύγους που μάταια προσπαθούσαν να του δώσουν ένα διάδοχο.
Στο τέλος , μόνο η Πασιφάη κατόρθωσε να γεννήσει την Φαίδρα και την Αριάδνη.
Κάποτε ο Θεός Ποσειδών προσβλήθηκε από κάποια ενέργεια του Μίνωα . Σαν πολύ εύθικτος Θεός θέλησε να εκδικηθεί για την προσβολή που του έκανε ο Μίνωας.
Για εκδίκηση ο Θείος Ποσειδών , έκανε την Πασιφάη μια ακατάσχετη « Μητρομανή για αρσενικό φαλλό» , τόσο σεξουαλικά αχόρταγη πού έφτασε στο σημείο να ζευγαρώσει ακόμα και με τον Ιερό Ταύρο του Παλατιού. Αυτόν μάλιστα τον ταύρο τον είχαν σαν σύμβολο. Κάτι σαν Μασκότ όπως θα λέγαμε σήμερα. Μάλιστα τα κέρατα ταύρου στόλιζαν τα κτήρια.
Όταν γεννήθηκε ο Μινώταυρος – Με ανθρώπινο σώμα και κεφάλι ταύρου – ο Μίνωας δεν δυσκολεύτηκε να καταλάβει ότι ο γιος του πρίγκιπας Αστερίονας δεν είχε «γονίδια» δικά του και ούτε χρειάστηκε να κάνει ανάλυση DNA , για να καταλάβει ποιος «φόρεσε τα κέρατα» στο κούτελο του βασιλιά Μίνωα.
Μόλις πήγε να τα βάλει με την Πασιφάη με κατσάδα μετά φόνου , εμφανίστηκε ο Θείος Ποσειδώνας και του εξήγησε τα ανεξήγητα .
Φυσικά δεν μπορούσε να τα βάλει με τον Θεό Ποσειδώνα και ότι αυτή ήταν η τιμωρία του , φώναξε έναν ονομαστό μηχανικό από την Αθήνα , τον Δαίδαλο , που είχε καταφύγει στο νησί της Κρήτης σαν Ικέτης , κάτι σαν πολιτικό άσυλο όπως λέμε σήμερα.
Ο Μίνωας λοιπόν, έβαλε τον Δαίδαλο να του κτίσει τον Λαβύρινθο. Ο Λαβύρινθος αυτός ήταν πολύπλοκος και είχε διαδρόμους και στενά δρομάκια , πολλούς ορόφους καθώς και μια δομή σαν κτίσμα , σκέτη σπαζοκεφαλιά.
Όταν ο Δαίδαλος τελείωσε το κτίσμα , έκλεισε εκεί τον Μινώταυρο Αστερίωνα , την Πασιφάη και τον Μπαμπά Ταύρο . Εκεί λοιπόν μεγάλωσε το μωρό Μινώταυρος.
Ο Μίνωας μόλις είδε το Θαύμα του χτίσματος , έβαλε τον Δαίδαλο να του φτιάξει και άλλα κτίσματα και αυτό επειδή δεν ήθελε με κανέναν λόγο να αφήσει τον Δαίδαλο και τον υιό του Ίκαρο , να φύγουν από το παλάτι και πολύ περισσότερο από την Κρήτη γενικά.
Ο Δαίδαλος βλέποντας και νιώθοντας αυτόν τον αποπνικτικό περιορισμό και αποκλεισμό από ξηράς και θαλάσσης, σκαρφίστηκε τον τρόπο να φύγει δια αέρος !!! με τον γιο του Ίκαρο. Αυτό το κατάφεραν φτιάχνοντας φτερά από κερί !! έτσι κατάφεραν να φύγουν από την Κρήτη .
Ο Μίνωας μάταια τους έψαχνε να τους βρει . Ούτε το F.B.I ούτε η C.I.A θα μπορούσε να τους βρει . Τότε δεν υπήρχαν αυτές οι υπηρεσίες , αλλά θα υπήρχε κάτι ανάλογο της εποχής εκείνης.
Ο Θυμός και η απογοήτευσή του Μίνωα ήταν τόση που κήρυξε τον πόλεμο στην Αθήνα και όταν νίκησε , επέβαλε έναν πολύ βαρύ φόρο σάρκας και αίματος . Η Αθήνα υποχρεώθηκε να δίνει κάθε χρόνο , επτά αγόρια και επτά κορίτσια για να γίνουν γεύμα στον Μινώταυρο . Φυσικά αυτά λέει ο Μύθος. Η αλήθεια είναι ότι τα είχαν για το αγώνισμα που λεγόταν : «Ταυροκαθάψια» .
Υπάρχει ένα ψήγμα φήμης που λέει ότι : Ο πρίγκιπας Αστερίωνας υπέφερε από μια δερματική ασθένεια , έτσι επισημοποιήθηκε εθιμοτυπικό, ώστε να φορούσε στις δημόσιες εμφανίσεις του, κεφάλι ταύρου για κράνος ! Έτσι αυτοί που δεν ήξεραν , εύλογα το είδαν και φοβήθηκαν. Τα κουτσομπολιά μεταξύ πόλεων και τότε βρύθαν χωρίς έλεγχο. Έτσι δεν ήθελε πολύ τότε να γίνει πιστευτός ο Μύθος του Μινώταυρου.
Μάλιστα λέγετε ότι όλοι οι Μίνωες μετά φορούσανε αυτό το κράνος από κεφάλι ταύρου.
Ο Μίνωας σε κοινωνικές του μετακινήσεις φορούσε κεφάλι ταύρου σαν κράνος .
Αυτό γινόταν επειδή δεν έπρεπε να βλέπει κανείς το πρόσωπο του , παρά μόνον οι επτά Ιερές Ιέρειες . Κάτι σαν αντρικός φερετζές . Αυτός ο Μίνωας συνοδευόταν πάντοτε από τις επτά αυτές γυμνόστηθες Αρχή- Ιέρειες.
Στην Κρήτη λοιπόν υπήρχε ένα έθιμο που λεγότανε : «Ταυροκαθάψια».
Τι ήταν αυτό ; Ήταν ένα είδος ακροβατικού αθλήματος παιδιών που έκαναν κύκλο γύρω από τον ταύρο – όπως κάνουν και σήμερα οι ταυρομάχοι απασχολώντας τον ταύρο , και δίνοντας την ευκαιρία να καρφώσει τον ταύρο - και αντί να καρφώσουν τον ταύρο ,τον άρπαζαν από τα κέρατα και πηδούσαν στην πλάτη του σαν ακροβάτες , σαν την Ρουμάνα αθλήτρια της ενόργανης γυμναστικής , Νάντια Κομανέτσι στην δοκό.
Οι αθλητές αυτοί ήταν παιδιά , αγόρια και κορίτσια 7 – 16 ετών , που ίσως λίγα από αυτά επιζούσαν στο τέλος .
Ο Θρυλικός Θησέας βλέποντας άδικο αυτόν τον φόρο , αποφάσισε να σταματήσει όλα αυτά , νικώντας τον Μινώταυρο και καταργώντας τον άδικο αυτόν φόρο.
Με λίγα λόγια έκανε διείσδυση έμαθε τον χώρο , πρόσωπα και πράγματα .
Ο Πατέρας Μίνωας είχε πεθάνει όταν ανέλαβε ο Αστερίωνας , που είχε κιόλας καταφέρει να δημιουργήσει πολλές τριβές και αντιπάθειες και στις ιέρειες ακόμα.
Η Αρχιιέρια , Αριάδνη που είχε ερωτευτεί τον Θησέα , αποφάσισε να τον βοηθήσει , καθοδηγώντας να σκοτώσει τον Μίνωα με τον σωστό τρόπο . Με τον μίτο να βρει τον δρόμο προς το δωμάτιο του Μίνωα κρατώντας την Λαβρίδα ( τσεκούρι διπέλεκο) και να σκοτώσει τον Μίνωα κόβοντας του το κεφάλι με αυτό το διπέλεκο τσεκούρι .
Τώρα ο Θησέας παράκουσε και σκότωσε τον Μίνωα με σπαθί και έτσι τον καταράστηκαν οι Θεοί που τον φόρτωσαν με πολλές ατυχίες και έναν βίαιο και άδοξο θάνατο. Ο Θησέας η Αριάδνη και τα παιδιά με τους έμπιστους της Αριάδνης ,κατάφεραν να φύγουν κατά την διάρκεια πανικού ,εξ αιτίας ενός ισχυρού σεισμού .
Όπως και να έγινε όμως , όλα αυτά φάνταζαν σαν παραμύθι για παιδάκια.
Οι Ιστορικοί και όλοι οι άλλοι άνθρωποι ,θεωρούσαν και τον τόπο και τα γεγονότα σαν προϊόντα ζοφερής φαντασίας. Όπως λέμε σήμερα για την Ατλαντίδα και τον Λαό της. Έτσι λοιπόν δεν τα τοποθετούσαν όλα αυτά στα γεγονότα της Ελληνικής Αρχαίας Ιστορίας και έως εκεί είχαν ίσως δίκιο , όμως έκαναν το λάθος στο να αρνούνται , το ότι στην Κρήτη είχε ανθίσει ένας πολύ σπουδαίος Πολιτισμός .
Η Ανακάλυψη αυτή λοιπόν του Έβανς , έφερε τα πάνω – κάτω . Συντάραξε και αφύπνισε τον κόσμο . Τράβηξε πολλούς Αρχαιολόγους από όλο τον κόσμο , που πήγαν εκεί επιτόπου .
Σκάβοντας βρήκαν πάρα πολλά ευρήματα και μαρτυρίες που αποδείκνυαν ότι όντως υπήρξε Μίνωας , Μινώταυρος , Λαβύρινθος και Μινωικός πολιτισμός .
Χάρις του Μίνωα , εκείνος ο πολιτισμός ονομάστηκε Μινωικός . Φυσικά αυτή η ονομασία είναι Νεολογισμός .
Η λέξη «Μίνωας» σημαίνει Βασιλιάς.
Ο Μίνωας εκλέγονταν από τις Ιέρειες τις οποίες εκείνος τις «ικανοποιούσε σεξουαλικά» . Οι Ιέρειες αυτές ήταν επτά τον αριθμό , όσες και οι μέρες της εβδομάδας . Τότε είχαν 13 μήνες και κάθε μήνας , είχε 28 μέρες , ο χρόνος είχε 364 μέρες και μια ημέρα που λογαριαζόταν ξεχωριστά σαν πρωτοχρονιά. Αυτή η μέρα ήταν ο Σημερινός 15 Αύγουστος. Κάθε μήνας είχε 4 εβδομάδες και κάθε εβδομάδα 7 ημέρες.
Ο κάθε Μίνωας , ο εκάστοτε Μίνωας έκανε έρωτα με όλες μαζί ταυτόχρονα , κάθε πρωτοχρονιά . Ήταν έτσι το τελετουργικό .
Η Θητεία του κρατούσε ένα ημερολογιακό έτος. Στον χρόνο πάνω , έπρεπε να κρατήσει την εξουσία του , όχι με εκλογές , αλλά με πάλη μέχρι Θανάτου.
Αν επιβίωνε , γινόταν «Μίνωας» για άλλον ένα χρόνο.
Όσο υπήρχε Μητριαρχικό καθεστώς , το έθιμο αυτό υπήρχε. Η αλλαγή του χρόνου όπως λέγαμε γινόταν κάθε σημερινό δεκαπενταύγουστο. Στην Γιορτή της Μητέρας Θεάς Γαίας ( = Γη ) .
Τότε το ιερό όπλο της μονομαχίας ήταν ο διπέλεκης , που λεγόταν Λαβρίδα . Η Λαβρίδα ήταν το ιερό όπλο που καθαγίαζε τον Φόνο , σαν ανθρωποθυσία.
Στην Κρήτη πολλοί νομοθέτες όπως ο Λυκούργος και ο Σόλωνας ήρθαν να αναζητήσουν το πρότυπο των νόμων τους.
Στην Κρήτη πρώτο γεννήθηκε η χορωδιακή μουσική .Στην Κρήτη πρώτο ιδρύθηκε επίσεις η γλυπτική που έμαθαν οι πρώτο δάσκαλοι της Ελλάδας ( σαν μαθητές ) της γλυπτικής : Δίποινος και Σκύλλις , που μετά έφυγαν και διέδωσαν γλυπτική στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Εδώ ανακαλύφτηκε το αποχετευτικό , αρδευτικό , υδραγωγικό ακόμα και το σύστημα με αυλάκια ( = όταν έσπαγε ένας αμφορέας με λάδι , η κρασί , το υγρό δεν χανόταν αλλά μεταγγιζόταν σε άλλους παρακείμενους αμφορείς .
Το αποχετευτικό ήταν το τελειότερο της εποχής . Μόλις οι αρχαιολόγοι το βρήκαν , το διέδωσαν . Το τωρινό αποχετευτικό σύστημα είναι απόγονος του Μινωικού με κάποιες ίσως βελτιώσεις.
Στο παλάτι του Μίνωα , ανακουφίζονταν μέσα στα δωμάτια των παλατιών και όχι στον κήπο ή στο ύπαιθρο ή σε δοχεία ειδικά «Γιογιό» , πράγμα που έκαναν οι άλλοι ακόμα και στα παλάτια της Γαλλίας του Λουδοβίκου 16ου και αρκετούς αιώνες πιο πίσω.
Στην σύγχρονη εποχή μεν βελτιώθηκε , αλλά μπανιέρες και χέστρες , υπήρχαν από τότε μέσα στα παλάτια και τα σπίτια της Κρήτης του Μινωικού πολιτισμού.
Οι επιστήμονες , μελετώντας στις ανασκαφές , διαίρεσαν τον Μινωικό Πολιτισμό σε τρεις περιόδους ή εποχές .
Κάθε περίοδος , διαιρείτε σε τρεις περιόδους επίσης.
Αλλά ας αφήσουμε αυτές τις λεπτομέρειες στους αρχαιολόγους και τους ειδικούς και ας αρκεστούμε να καταλάβουμε σε γενικές γραμμές , πως ήταν η Κρήτη την εποχή εκείνη.
Από τον τρόπο που παριστάνονται στη ζωγραφική και στα ανάγλυφα , οι Κρητικοί ήταν μάλλον κατά πάσα πιθανότητα μικρόσωμοι και λεπτοκαμωμένοι . Οι γυναίκες τους με δέρμα χλωμό , οι δε άντρες τους ηλιοκαμένοι . Γι αυτό οι « Έλληνες» τους αποκαλούσαν : «Φοίνικες» , που σήμαινε κοκκινόπετσοι στο χρώμα του πυλού.
Όταν Νικήθηκαν από τους αθηναίους , και όσοι γλίτωσαν από τις επιδρομές των Μυκηναΐων που τους κατάσφαζαν , η Ελίτ πήγε στον σημερινό Λίβανο , που οι «Έλληνες» την είπαν Φοινίκη και στην σημερινή Τροία . Εκεί η ελίτ ήταν Κρήτες και ο Λαός ασιάτες.
Ο Λαός αυτός λοιπόν της Κρήτης , φορούσαν κεφαλόδεσμο , ενώ οι γυναίκες καπέλα που και σήμερα θα μπορούσαν να κάνουν την εμφάνιση τους σε κάποια κολεξιόν στο Παρίσι ή το Μιλάνο.
Είχαν τριγωνικά πρόσωπα και γενικά τριγωνικό πρότυπο ομορφιάς , γιατί φορούσαν χιτώνες πολύ σφικτά δεμένους στην μέση . Οι Γυναίκες άφηναν τους μαστούς τους ακάλυπτους , πράγμα που σε πολλές απεικονίσεις και μαρτυρίες , είχαν υπέροχα πλούσια στήθη.
Μια από αυτές , όπως εμφανίζεται σε μια τοιχογραφία , είναι τόσο αυτάρεσκη και προκλητική , που οι Αρχαιολόγοι , παρά την παροιμιώδη τους σοβαρότητα , την ονόμασαν χαριτολογώντας : «Παριζιάνα».
Στην εποχή της αρχαίας Κρήτης , οι ομαδικές σεξουαλικές περιπτύξεις ήταν συχνές σε καθημερινή βάση και δεν αποτελούσε ντροπή .
Η αναλογία του πληθυσμού τότε ήταν επτά γυναίκες προς έναν άντρα. Η κάθε οικογένεια είχε 1 άντρα και επτά συζύγους . Φυσικά το κουμάντο το έκανε η πρώτη σύζυγος. Τότε μάλιστα επιτρεπόταν οι ερωτικές σεξουαλικές περιπτύξεις μεταξύ γυναικών , αλλά όχι μεταξύ αντρών. Ποινή θανάτου περίμενε τους άντρες που θα διανοούνταν να κάνουν ερωτικές σεξουαλικές περιπτύξεις( αντρών μεταξύ αντρών ), δια ακρωτηριασμού των φαλλών τους , θάβοντας τους ζωντανούς , ψάλλοντας κατάρες.
Ήταν ένας πολύ ατιμωτικός Θάνατος.
Η εκτέλεση γινόταν: ΜΟΝΟΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΡΧΗ ΙΕΡΕΙΕΣ.
Παλιότερα η Κρήτη ήταν χωρισμένη σε διάφορα κράτη και βασίλεια, που βρίσκονταν συχνά σε ένοπλες αναμετρήσεις .Αργότερα άρχισαν την συγχώνευση. Κάποια στιγμή η ανακάλυψη του «Μίνωα» που κατάφερε να συγχωνεύσει τα άλλα κρατίδια έγινε γεγονός. Ενώνοντας λοιπόν το κράτος κάποιος Μίνωας πάνω στο νησί , έκανε πρωτεύουσα την πόλη του την Κνωσό.
Την στιγμή που ιδρύθηκε η Κνωσός , στην υπόλοιπη Ευρώπη αχνόφεγγε ελάχιστο φως πολιτισμού.
Αν πιστέψουμε τον Όμηρο , η Κρήτη είχε ενενήντα πόλεις , που μερικές φορές , μερικές από αυτές συναγωνίζονταν την πρωτεύουσα σε πληθυσμό, ανάπτυξη και πλούτο.
Η Φαιστός ήταν το μεγαλύτερο λιμάνι , όπου συγκεντρώνονταν το εμπόριο που γινόταν δια Θαλάσσης με την Αίγυπτο.
Το Παλαιόκαστρο ήταν περιοχή διαμονής , όπως το σημερινό MANHATTAN και το LONG ISLAND της Νέας Υόρκης.
Τα Γουρνιά ήταν το βιοτεχνικό , εμπορικό και χρηματιστηριακό κέντρο και κατά ουσίαν πρωτεύουσα του κράτους , όπως η Βόννη σήμερα στην Γερμανία και το Μιλάνο στην σημερινή Ιταλία.
Η σημερινή τοποθεσία «Αγία Τριάδα» ήταν η θερινή έδρα του Μίνωα και της Θηλυκής του κυβέρνησης , όπως φαίνεται από την Βασιλική κατοικία που βρέθηκε εκεί.
Τα σπίτια στην Κρήτη ήταν διώροφα ή τριώροφα , καμιά φορά (= στο σημερινό Μυκονιάτικο στυλ περίπου , όπως λέμε σήμερα ) πενταόροφα.
Στην Κνωσό το παλάτι ήταν πενταόροφο με δύο ορόφους κάτω από την γη σαν αποθήκες συνήθως. Είχε πολλές εσωτερικές καλοφτιαγμένες σκάλες.
Σε κάποιες ζωγραφιές και σε ανάγλυφα που στολίζουν τους εσωτερικούς τοίχους , βλέπει κανείς τους άντρες του σπιτιού να παίζουν πεσσούς (=τάβλι ) κάτω από το βαριεστημένο βλέμμα των γυναικών που υφαίνουν το μαλλί .
Το κυνήγι ήταν άθλημα που έπαιρναν μέρος άντρες και γυναίκες με την βοήθεια σκύλων και αγριόγατων (= τσιτάχ ) .
Ένα άλλο άθλημα που αρίστευαν οι Κρήτες ήταν η πάλη. Οι πρωταθλητές ελαφρών βαρών αγωνιζόντουσαν με γυμνά χέρια , χρησιμοποιώντας στην πάλη και τα πόδια τους.
Αυτό αργότερα ονομάστηκε Παγκράτιο ( Στην αρχαία Αθήνα σε κάποιους αιώνες μετά) και διαδόθηκε στην Ανατολή από τους Έλληνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου, έως την Ινδία , το Θιβέτ ,για να μετατραπεί στα βάθη των αιώνων από τους ντόπιους , σε μορφές κουνγκ φου , καράτε , κικ μπόξινγ κ.λ.π
Οι μεγαλόσωμοι Κρήτες ήταν πρωταθλητές στην Πυγμαχία , όπου φορούσαν δερμάτινες λουρίδες , σαν γάντια για πυγμαχία από δέρμα ταύρου .
Ο Θεός τους που αντιστοιχούσε στον Δία των Ελλήνων και ήταν Παντοδύναμος και γένους Θηλυκού , κρατούσε δύο φίδια στα χέρια της.
Είχε την τιμή της σημερινής Παναγιάς και την τιμούσαν Αύγουστο ,τον πρώτο μήνα του χρόνου ιδιαίτερα.
Τότε στα Ταυροκαθάψια , δεν σκότωναν τον ταύρο αλλά τον κούραζαν , μέχρι να πέσει από εξάντληση , κάνοντας τα ακροβατικά τους πάνω στην πλάτη του.
Επίσης τότε γινόντουσαν μεγάλα ομαδικά ιερά όργια προς τιμήν της γονιμότητας.
Οι Μίνωες επειδή δεν υπήρχε το χρήμα σε νομίσματα , μάζευαν φόρους σε είδος (= σιτάρι , φρούτα , λάδι , κ.λ.π ) σε τεράστιες αποθήκες , λαβύρινθους πενταόροφους.
Οι Κρητικοί ήταν καλοί έμποροι και τολμηροί ναυτικοί . Ο πόλεμος που υπήρξε με άλλες Ελληνικές Αχαϊκές πόλεις ήταν πολλοί , φονικοί και για εμπορικούς λόγους .
Και η Τροία ήταν αποικία των Κρητών , που απομακρύνθηκαν από την μητρόπολη αργότερα ( καταστράφηκε δέκα φορές από τους Έλληνες , γιατί παρεμπόδιζε (βάζοντας βαρείς φόρους «διόδια» )το εμπόριο με τον Εύξεινο πόντο , που είχε ανοίξει ο Ιάσονας με τους Αργοναύτες. Ο Τρωικός πόλεμος δεν κράτησε δέκα συνεχόμενα χρόνια αλλά ξεχωριστά , διότι καταστράφηκε δέκα φορές .
Οι Κρήτες ήταν πολύ καλοί πολεμιστές , τεχνίτες , αρχιτέκτονες , κοσμηματοποιοί , έμποροι , καλοί ζωγράφοι , καλοί γλύπτες κλπ.
Τα κέρατα ταύρων στόλιζαν τις οροφές τους και μεγάλοι κίονες (κολώνες ) , λεπτότεροι κάτω και φαρδύτερες προς τα πάνω , στηρίζοντας τα κτήρια τους.
Οι σεισμοί κατέστρεψαν τα θέατρα της ,τις αρένες της , τα παλάτια της….κλπ και έτσι καταστράφηκε ο Μινωικός πολιτισμός .
Από τελευταίες ανασκαφές θα έλεγε κανείς πως σπίτια και μαγαζιά αιφνιδιάστηκαν και βρήκαν Θάνατο από σεισμούς με το ηφαίστειο της Θήρας , κατά την διάρκεια καθημερινής δραστηριότητας. Πλημμύρες , κατακλυσμιαία φαινόμενα την έσπρωξαν στον κατήφορο της παρακμής.
Ή τουλάχιστον έτσι άρχισε να επιταχύνετε. Οι Μυκηναΐοι αργότερα τους αποτέλειωσαν βάναυσα , όσους δεν πρόλαβαν να φύγουν έγκαιρα. Πολλοί μάλιστα έφυγαν προς την Ισπανία.
Κάποιοι αρχαίοι ερευνητές και φιλόσοφοι υπονοούν την Κρήτη , για την Μυθική Ατλαντίδα – ιδιαίτερα ο Πλάτωνας.- αλλά αυτό υποστήριξαν και ορισμένοι μεμονωμένοι ερευνητές σε κάποιες θεωρίες τους , που δεν έχουν αποδείξει κάποιο αξιόλογο στοιχείο που να πείθει , παρά μόνο με ενδείξεις και όχι αποδείξεις ικανές.
Κάποιοι προσπάθησαν να συνδέσουν τους Κρήτες και τους Αιγυπτίους, Ίνκας, Μάγιας , Αζντέκους , σαν αποικίες της χαμένης Ατλαντίδος.
Φυσικά όλα αυτά είναι θεωρίες αναπόδεικτές έως αυθαίρετες υποθέσεις , επειδή δεν έχουν αποδειχθεί ακόμα .Έτσι παραμένοντας λοιπόν ακόμα στους χώρους της Μυθολογίας , περιμένουν μέχρι να ανακαλυφθεί κάτι που θα τα αποδείξει και αυτά κάποτε με κάποιο άγνωστο μέχρις στιγμής τρόπο.
Τα Πρώτα γράμματα που ονομάζουμε σήμερα Φοινικικό αλφάβητο , ήταν από τους Κρήτες της Μινωικής εποχής.
Ο Κρητικός Μινωικός πολιτισμός ήταν ο πρώτος πολιτισμός της Ευρώπης και ο Μίνωας ο πρώτος επιφανής Ευρωπαίος αληθινός συμπολίτης μας.
Επάνω σε αυτά τα φυλακτά , ήταν χαραγμένες επιγραφές σε μυστηριώδη γραφή , όμοια με ιερογλυφικά , που κανένας δεν κατάφερνε να αποκρυπτογραφήσει.
Μελετώντας τα , έκανε διάφορες υποθέσεις και συσχετισμούς , προσδιόρισε πώς τα φυλακτά αυτά , έπρεπε να προέρχονταν από την Κρήτη.
Πήγε εκεί , αγόρασε ένα κομμάτι γης , στην οποία πίστευε πως είχε ταφή με τα χρόνια η πόλη της Κνωσού.
Μίσθωσε μια ομάδα εργατών και μετά από ανασκαφές διάρκειας δύο μηνών , βρέθηκε μπροστά στα ερείπια του παλατιού του Μίνωα , τον περίφημο Λαβύρινθο.
Για πολλά χρόνια ο κόσμος το μόνο που γνώριζε για την Κρήτη , ήταν η μυθολογία για τον βασιλιά Μίνωα που είχε κλείσει τον Μινώταυρο στον Λαβύρινθο.
Ο Λαβύρινθος ήταν ένα κτίσμα , με περίπλοκους διαδρόμους και δωμάτια που έμοιαζαν απαράλλακτα μεταξύ τους . Ήταν λέει τόσο ίδια , που αν δεν ήσουν εξοικειωμένος , δεν ήταν καθόλου δύσκολο να χαθείς. Ήταν επίτηδες έτσι , για να μπερδεύονται οι εχθροί , να εντοπίζονται εύκολα από τους ντόπιους και οι εχθροί να εξοντώνονταν . Άρα υπήρχε και αμυντική σκοπιμότητα.
Η Αλήθεια είναι ότι όλο το παλάτι λεγόταν Λαβύρινθος και όχι μόνο τα υπόγεια .
Επίσης αλήθεια είναι ότι κτίστηκε από τον Αθηναίο Δαίδαλο.
Αλλά ας ξετυλίξουμε τον μίτο του μύθου και των γεγονότων και ας προσπαθήσουμε να απομυθοποιήσουμε τα γεγονότα.
Δώδεκα με Δεκατρείς αιώνες προ Χριστού , ο Μίνωας , σύμφωνα με τις διηγήσεις του μύθου , είχε αποκτήσει αρκετές συζύγους που μάταια προσπαθούσαν να του δώσουν ένα διάδοχο.
Στο τέλος , μόνο η Πασιφάη κατόρθωσε να γεννήσει την Φαίδρα και την Αριάδνη.
Κάποτε ο Θεός Ποσειδών προσβλήθηκε από κάποια ενέργεια του Μίνωα . Σαν πολύ εύθικτος Θεός θέλησε να εκδικηθεί για την προσβολή που του έκανε ο Μίνωας.
Για εκδίκηση ο Θείος Ποσειδών , έκανε την Πασιφάη μια ακατάσχετη « Μητρομανή για αρσενικό φαλλό» , τόσο σεξουαλικά αχόρταγη πού έφτασε στο σημείο να ζευγαρώσει ακόμα και με τον Ιερό Ταύρο του Παλατιού. Αυτόν μάλιστα τον ταύρο τον είχαν σαν σύμβολο. Κάτι σαν Μασκότ όπως θα λέγαμε σήμερα. Μάλιστα τα κέρατα ταύρου στόλιζαν τα κτήρια.
Όταν γεννήθηκε ο Μινώταυρος – Με ανθρώπινο σώμα και κεφάλι ταύρου – ο Μίνωας δεν δυσκολεύτηκε να καταλάβει ότι ο γιος του πρίγκιπας Αστερίονας δεν είχε «γονίδια» δικά του και ούτε χρειάστηκε να κάνει ανάλυση DNA , για να καταλάβει ποιος «φόρεσε τα κέρατα» στο κούτελο του βασιλιά Μίνωα.
Μόλις πήγε να τα βάλει με την Πασιφάη με κατσάδα μετά φόνου , εμφανίστηκε ο Θείος Ποσειδώνας και του εξήγησε τα ανεξήγητα .
Φυσικά δεν μπορούσε να τα βάλει με τον Θεό Ποσειδώνα και ότι αυτή ήταν η τιμωρία του , φώναξε έναν ονομαστό μηχανικό από την Αθήνα , τον Δαίδαλο , που είχε καταφύγει στο νησί της Κρήτης σαν Ικέτης , κάτι σαν πολιτικό άσυλο όπως λέμε σήμερα.
Ο Μίνωας λοιπόν, έβαλε τον Δαίδαλο να του κτίσει τον Λαβύρινθο. Ο Λαβύρινθος αυτός ήταν πολύπλοκος και είχε διαδρόμους και στενά δρομάκια , πολλούς ορόφους καθώς και μια δομή σαν κτίσμα , σκέτη σπαζοκεφαλιά.
Όταν ο Δαίδαλος τελείωσε το κτίσμα , έκλεισε εκεί τον Μινώταυρο Αστερίωνα , την Πασιφάη και τον Μπαμπά Ταύρο . Εκεί λοιπόν μεγάλωσε το μωρό Μινώταυρος.
Ο Μίνωας μόλις είδε το Θαύμα του χτίσματος , έβαλε τον Δαίδαλο να του φτιάξει και άλλα κτίσματα και αυτό επειδή δεν ήθελε με κανέναν λόγο να αφήσει τον Δαίδαλο και τον υιό του Ίκαρο , να φύγουν από το παλάτι και πολύ περισσότερο από την Κρήτη γενικά.
Ο Δαίδαλος βλέποντας και νιώθοντας αυτόν τον αποπνικτικό περιορισμό και αποκλεισμό από ξηράς και θαλάσσης, σκαρφίστηκε τον τρόπο να φύγει δια αέρος !!! με τον γιο του Ίκαρο. Αυτό το κατάφεραν φτιάχνοντας φτερά από κερί !! έτσι κατάφεραν να φύγουν από την Κρήτη .
Ο Μίνωας μάταια τους έψαχνε να τους βρει . Ούτε το F.B.I ούτε η C.I.A θα μπορούσε να τους βρει . Τότε δεν υπήρχαν αυτές οι υπηρεσίες , αλλά θα υπήρχε κάτι ανάλογο της εποχής εκείνης.
Ο Θυμός και η απογοήτευσή του Μίνωα ήταν τόση που κήρυξε τον πόλεμο στην Αθήνα και όταν νίκησε , επέβαλε έναν πολύ βαρύ φόρο σάρκας και αίματος . Η Αθήνα υποχρεώθηκε να δίνει κάθε χρόνο , επτά αγόρια και επτά κορίτσια για να γίνουν γεύμα στον Μινώταυρο . Φυσικά αυτά λέει ο Μύθος. Η αλήθεια είναι ότι τα είχαν για το αγώνισμα που λεγόταν : «Ταυροκαθάψια» .
Υπάρχει ένα ψήγμα φήμης που λέει ότι : Ο πρίγκιπας Αστερίωνας υπέφερε από μια δερματική ασθένεια , έτσι επισημοποιήθηκε εθιμοτυπικό, ώστε να φορούσε στις δημόσιες εμφανίσεις του, κεφάλι ταύρου για κράνος ! Έτσι αυτοί που δεν ήξεραν , εύλογα το είδαν και φοβήθηκαν. Τα κουτσομπολιά μεταξύ πόλεων και τότε βρύθαν χωρίς έλεγχο. Έτσι δεν ήθελε πολύ τότε να γίνει πιστευτός ο Μύθος του Μινώταυρου.
Μάλιστα λέγετε ότι όλοι οι Μίνωες μετά φορούσανε αυτό το κράνος από κεφάλι ταύρου.
Ο Μίνωας σε κοινωνικές του μετακινήσεις φορούσε κεφάλι ταύρου σαν κράνος .
Αυτό γινόταν επειδή δεν έπρεπε να βλέπει κανείς το πρόσωπο του , παρά μόνον οι επτά Ιερές Ιέρειες . Κάτι σαν αντρικός φερετζές . Αυτός ο Μίνωας συνοδευόταν πάντοτε από τις επτά αυτές γυμνόστηθες Αρχή- Ιέρειες.
Στην Κρήτη λοιπόν υπήρχε ένα έθιμο που λεγότανε : «Ταυροκαθάψια».
Τι ήταν αυτό ; Ήταν ένα είδος ακροβατικού αθλήματος παιδιών που έκαναν κύκλο γύρω από τον ταύρο – όπως κάνουν και σήμερα οι ταυρομάχοι απασχολώντας τον ταύρο , και δίνοντας την ευκαιρία να καρφώσει τον ταύρο - και αντί να καρφώσουν τον ταύρο ,τον άρπαζαν από τα κέρατα και πηδούσαν στην πλάτη του σαν ακροβάτες , σαν την Ρουμάνα αθλήτρια της ενόργανης γυμναστικής , Νάντια Κομανέτσι στην δοκό.
Οι αθλητές αυτοί ήταν παιδιά , αγόρια και κορίτσια 7 – 16 ετών , που ίσως λίγα από αυτά επιζούσαν στο τέλος .
Ο Θρυλικός Θησέας βλέποντας άδικο αυτόν τον φόρο , αποφάσισε να σταματήσει όλα αυτά , νικώντας τον Μινώταυρο και καταργώντας τον άδικο αυτόν φόρο.
Με λίγα λόγια έκανε διείσδυση έμαθε τον χώρο , πρόσωπα και πράγματα .
Ο Πατέρας Μίνωας είχε πεθάνει όταν ανέλαβε ο Αστερίωνας , που είχε κιόλας καταφέρει να δημιουργήσει πολλές τριβές και αντιπάθειες και στις ιέρειες ακόμα.
Η Αρχιιέρια , Αριάδνη που είχε ερωτευτεί τον Θησέα , αποφάσισε να τον βοηθήσει , καθοδηγώντας να σκοτώσει τον Μίνωα με τον σωστό τρόπο . Με τον μίτο να βρει τον δρόμο προς το δωμάτιο του Μίνωα κρατώντας την Λαβρίδα ( τσεκούρι διπέλεκο) και να σκοτώσει τον Μίνωα κόβοντας του το κεφάλι με αυτό το διπέλεκο τσεκούρι .
Τώρα ο Θησέας παράκουσε και σκότωσε τον Μίνωα με σπαθί και έτσι τον καταράστηκαν οι Θεοί που τον φόρτωσαν με πολλές ατυχίες και έναν βίαιο και άδοξο θάνατο. Ο Θησέας η Αριάδνη και τα παιδιά με τους έμπιστους της Αριάδνης ,κατάφεραν να φύγουν κατά την διάρκεια πανικού ,εξ αιτίας ενός ισχυρού σεισμού .
Όπως και να έγινε όμως , όλα αυτά φάνταζαν σαν παραμύθι για παιδάκια.
Οι Ιστορικοί και όλοι οι άλλοι άνθρωποι ,θεωρούσαν και τον τόπο και τα γεγονότα σαν προϊόντα ζοφερής φαντασίας. Όπως λέμε σήμερα για την Ατλαντίδα και τον Λαό της. Έτσι λοιπόν δεν τα τοποθετούσαν όλα αυτά στα γεγονότα της Ελληνικής Αρχαίας Ιστορίας και έως εκεί είχαν ίσως δίκιο , όμως έκαναν το λάθος στο να αρνούνται , το ότι στην Κρήτη είχε ανθίσει ένας πολύ σπουδαίος Πολιτισμός .
Η Ανακάλυψη αυτή λοιπόν του Έβανς , έφερε τα πάνω – κάτω . Συντάραξε και αφύπνισε τον κόσμο . Τράβηξε πολλούς Αρχαιολόγους από όλο τον κόσμο , που πήγαν εκεί επιτόπου .
Σκάβοντας βρήκαν πάρα πολλά ευρήματα και μαρτυρίες που αποδείκνυαν ότι όντως υπήρξε Μίνωας , Μινώταυρος , Λαβύρινθος και Μινωικός πολιτισμός .
Χάρις του Μίνωα , εκείνος ο πολιτισμός ονομάστηκε Μινωικός . Φυσικά αυτή η ονομασία είναι Νεολογισμός .
Η λέξη «Μίνωας» σημαίνει Βασιλιάς.
Ο Μίνωας εκλέγονταν από τις Ιέρειες τις οποίες εκείνος τις «ικανοποιούσε σεξουαλικά» . Οι Ιέρειες αυτές ήταν επτά τον αριθμό , όσες και οι μέρες της εβδομάδας . Τότε είχαν 13 μήνες και κάθε μήνας , είχε 28 μέρες , ο χρόνος είχε 364 μέρες και μια ημέρα που λογαριαζόταν ξεχωριστά σαν πρωτοχρονιά. Αυτή η μέρα ήταν ο Σημερινός 15 Αύγουστος. Κάθε μήνας είχε 4 εβδομάδες και κάθε εβδομάδα 7 ημέρες.
Ο κάθε Μίνωας , ο εκάστοτε Μίνωας έκανε έρωτα με όλες μαζί ταυτόχρονα , κάθε πρωτοχρονιά . Ήταν έτσι το τελετουργικό .
Η Θητεία του κρατούσε ένα ημερολογιακό έτος. Στον χρόνο πάνω , έπρεπε να κρατήσει την εξουσία του , όχι με εκλογές , αλλά με πάλη μέχρι Θανάτου.
Αν επιβίωνε , γινόταν «Μίνωας» για άλλον ένα χρόνο.
Όσο υπήρχε Μητριαρχικό καθεστώς , το έθιμο αυτό υπήρχε. Η αλλαγή του χρόνου όπως λέγαμε γινόταν κάθε σημερινό δεκαπενταύγουστο. Στην Γιορτή της Μητέρας Θεάς Γαίας ( = Γη ) .
Τότε το ιερό όπλο της μονομαχίας ήταν ο διπέλεκης , που λεγόταν Λαβρίδα . Η Λαβρίδα ήταν το ιερό όπλο που καθαγίαζε τον Φόνο , σαν ανθρωποθυσία.
Στην Κρήτη πολλοί νομοθέτες όπως ο Λυκούργος και ο Σόλωνας ήρθαν να αναζητήσουν το πρότυπο των νόμων τους.
Στην Κρήτη πρώτο γεννήθηκε η χορωδιακή μουσική .Στην Κρήτη πρώτο ιδρύθηκε επίσεις η γλυπτική που έμαθαν οι πρώτο δάσκαλοι της Ελλάδας ( σαν μαθητές ) της γλυπτικής : Δίποινος και Σκύλλις , που μετά έφυγαν και διέδωσαν γλυπτική στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Εδώ ανακαλύφτηκε το αποχετευτικό , αρδευτικό , υδραγωγικό ακόμα και το σύστημα με αυλάκια ( = όταν έσπαγε ένας αμφορέας με λάδι , η κρασί , το υγρό δεν χανόταν αλλά μεταγγιζόταν σε άλλους παρακείμενους αμφορείς .
Το αποχετευτικό ήταν το τελειότερο της εποχής . Μόλις οι αρχαιολόγοι το βρήκαν , το διέδωσαν . Το τωρινό αποχετευτικό σύστημα είναι απόγονος του Μινωικού με κάποιες ίσως βελτιώσεις.
Στο παλάτι του Μίνωα , ανακουφίζονταν μέσα στα δωμάτια των παλατιών και όχι στον κήπο ή στο ύπαιθρο ή σε δοχεία ειδικά «Γιογιό» , πράγμα που έκαναν οι άλλοι ακόμα και στα παλάτια της Γαλλίας του Λουδοβίκου 16ου και αρκετούς αιώνες πιο πίσω.
Στην σύγχρονη εποχή μεν βελτιώθηκε , αλλά μπανιέρες και χέστρες , υπήρχαν από τότε μέσα στα παλάτια και τα σπίτια της Κρήτης του Μινωικού πολιτισμού.
Οι επιστήμονες , μελετώντας στις ανασκαφές , διαίρεσαν τον Μινωικό Πολιτισμό σε τρεις περιόδους ή εποχές .
Κάθε περίοδος , διαιρείτε σε τρεις περιόδους επίσης.
Αλλά ας αφήσουμε αυτές τις λεπτομέρειες στους αρχαιολόγους και τους ειδικούς και ας αρκεστούμε να καταλάβουμε σε γενικές γραμμές , πως ήταν η Κρήτη την εποχή εκείνη.
Από τον τρόπο που παριστάνονται στη ζωγραφική και στα ανάγλυφα , οι Κρητικοί ήταν μάλλον κατά πάσα πιθανότητα μικρόσωμοι και λεπτοκαμωμένοι . Οι γυναίκες τους με δέρμα χλωμό , οι δε άντρες τους ηλιοκαμένοι . Γι αυτό οι « Έλληνες» τους αποκαλούσαν : «Φοίνικες» , που σήμαινε κοκκινόπετσοι στο χρώμα του πυλού.
Όταν Νικήθηκαν από τους αθηναίους , και όσοι γλίτωσαν από τις επιδρομές των Μυκηναΐων που τους κατάσφαζαν , η Ελίτ πήγε στον σημερινό Λίβανο , που οι «Έλληνες» την είπαν Φοινίκη και στην σημερινή Τροία . Εκεί η ελίτ ήταν Κρήτες και ο Λαός ασιάτες.
Ο Λαός αυτός λοιπόν της Κρήτης , φορούσαν κεφαλόδεσμο , ενώ οι γυναίκες καπέλα που και σήμερα θα μπορούσαν να κάνουν την εμφάνιση τους σε κάποια κολεξιόν στο Παρίσι ή το Μιλάνο.
Είχαν τριγωνικά πρόσωπα και γενικά τριγωνικό πρότυπο ομορφιάς , γιατί φορούσαν χιτώνες πολύ σφικτά δεμένους στην μέση . Οι Γυναίκες άφηναν τους μαστούς τους ακάλυπτους , πράγμα που σε πολλές απεικονίσεις και μαρτυρίες , είχαν υπέροχα πλούσια στήθη.
Μια από αυτές , όπως εμφανίζεται σε μια τοιχογραφία , είναι τόσο αυτάρεσκη και προκλητική , που οι Αρχαιολόγοι , παρά την παροιμιώδη τους σοβαρότητα , την ονόμασαν χαριτολογώντας : «Παριζιάνα».
Στην εποχή της αρχαίας Κρήτης , οι ομαδικές σεξουαλικές περιπτύξεις ήταν συχνές σε καθημερινή βάση και δεν αποτελούσε ντροπή .
Η αναλογία του πληθυσμού τότε ήταν επτά γυναίκες προς έναν άντρα. Η κάθε οικογένεια είχε 1 άντρα και επτά συζύγους . Φυσικά το κουμάντο το έκανε η πρώτη σύζυγος. Τότε μάλιστα επιτρεπόταν οι ερωτικές σεξουαλικές περιπτύξεις μεταξύ γυναικών , αλλά όχι μεταξύ αντρών. Ποινή θανάτου περίμενε τους άντρες που θα διανοούνταν να κάνουν ερωτικές σεξουαλικές περιπτύξεις( αντρών μεταξύ αντρών ), δια ακρωτηριασμού των φαλλών τους , θάβοντας τους ζωντανούς , ψάλλοντας κατάρες.
Ήταν ένας πολύ ατιμωτικός Θάνατος.
Η εκτέλεση γινόταν: ΜΟΝΟΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΡΧΗ ΙΕΡΕΙΕΣ.
Παλιότερα η Κρήτη ήταν χωρισμένη σε διάφορα κράτη και βασίλεια, που βρίσκονταν συχνά σε ένοπλες αναμετρήσεις .Αργότερα άρχισαν την συγχώνευση. Κάποια στιγμή η ανακάλυψη του «Μίνωα» που κατάφερε να συγχωνεύσει τα άλλα κρατίδια έγινε γεγονός. Ενώνοντας λοιπόν το κράτος κάποιος Μίνωας πάνω στο νησί , έκανε πρωτεύουσα την πόλη του την Κνωσό.
Την στιγμή που ιδρύθηκε η Κνωσός , στην υπόλοιπη Ευρώπη αχνόφεγγε ελάχιστο φως πολιτισμού.
Αν πιστέψουμε τον Όμηρο , η Κρήτη είχε ενενήντα πόλεις , που μερικές φορές , μερικές από αυτές συναγωνίζονταν την πρωτεύουσα σε πληθυσμό, ανάπτυξη και πλούτο.
Η Φαιστός ήταν το μεγαλύτερο λιμάνι , όπου συγκεντρώνονταν το εμπόριο που γινόταν δια Θαλάσσης με την Αίγυπτο.
Το Παλαιόκαστρο ήταν περιοχή διαμονής , όπως το σημερινό MANHATTAN και το LONG ISLAND της Νέας Υόρκης.
Τα Γουρνιά ήταν το βιοτεχνικό , εμπορικό και χρηματιστηριακό κέντρο και κατά ουσίαν πρωτεύουσα του κράτους , όπως η Βόννη σήμερα στην Γερμανία και το Μιλάνο στην σημερινή Ιταλία.
Η σημερινή τοποθεσία «Αγία Τριάδα» ήταν η θερινή έδρα του Μίνωα και της Θηλυκής του κυβέρνησης , όπως φαίνεται από την Βασιλική κατοικία που βρέθηκε εκεί.
Τα σπίτια στην Κρήτη ήταν διώροφα ή τριώροφα , καμιά φορά (= στο σημερινό Μυκονιάτικο στυλ περίπου , όπως λέμε σήμερα ) πενταόροφα.
Στην Κνωσό το παλάτι ήταν πενταόροφο με δύο ορόφους κάτω από την γη σαν αποθήκες συνήθως. Είχε πολλές εσωτερικές καλοφτιαγμένες σκάλες.
Σε κάποιες ζωγραφιές και σε ανάγλυφα που στολίζουν τους εσωτερικούς τοίχους , βλέπει κανείς τους άντρες του σπιτιού να παίζουν πεσσούς (=τάβλι ) κάτω από το βαριεστημένο βλέμμα των γυναικών που υφαίνουν το μαλλί .
Το κυνήγι ήταν άθλημα που έπαιρναν μέρος άντρες και γυναίκες με την βοήθεια σκύλων και αγριόγατων (= τσιτάχ ) .
Ένα άλλο άθλημα που αρίστευαν οι Κρήτες ήταν η πάλη. Οι πρωταθλητές ελαφρών βαρών αγωνιζόντουσαν με γυμνά χέρια , χρησιμοποιώντας στην πάλη και τα πόδια τους.
Αυτό αργότερα ονομάστηκε Παγκράτιο ( Στην αρχαία Αθήνα σε κάποιους αιώνες μετά) και διαδόθηκε στην Ανατολή από τους Έλληνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου, έως την Ινδία , το Θιβέτ ,για να μετατραπεί στα βάθη των αιώνων από τους ντόπιους , σε μορφές κουνγκ φου , καράτε , κικ μπόξινγ κ.λ.π
Οι μεγαλόσωμοι Κρήτες ήταν πρωταθλητές στην Πυγμαχία , όπου φορούσαν δερμάτινες λουρίδες , σαν γάντια για πυγμαχία από δέρμα ταύρου .
Ο Θεός τους που αντιστοιχούσε στον Δία των Ελλήνων και ήταν Παντοδύναμος και γένους Θηλυκού , κρατούσε δύο φίδια στα χέρια της.
Είχε την τιμή της σημερινής Παναγιάς και την τιμούσαν Αύγουστο ,τον πρώτο μήνα του χρόνου ιδιαίτερα.
Τότε στα Ταυροκαθάψια , δεν σκότωναν τον ταύρο αλλά τον κούραζαν , μέχρι να πέσει από εξάντληση , κάνοντας τα ακροβατικά τους πάνω στην πλάτη του.
Επίσης τότε γινόντουσαν μεγάλα ομαδικά ιερά όργια προς τιμήν της γονιμότητας.
Οι Μίνωες επειδή δεν υπήρχε το χρήμα σε νομίσματα , μάζευαν φόρους σε είδος (= σιτάρι , φρούτα , λάδι , κ.λ.π ) σε τεράστιες αποθήκες , λαβύρινθους πενταόροφους.
Οι Κρητικοί ήταν καλοί έμποροι και τολμηροί ναυτικοί . Ο πόλεμος που υπήρξε με άλλες Ελληνικές Αχαϊκές πόλεις ήταν πολλοί , φονικοί και για εμπορικούς λόγους .
Και η Τροία ήταν αποικία των Κρητών , που απομακρύνθηκαν από την μητρόπολη αργότερα ( καταστράφηκε δέκα φορές από τους Έλληνες , γιατί παρεμπόδιζε (βάζοντας βαρείς φόρους «διόδια» )το εμπόριο με τον Εύξεινο πόντο , που είχε ανοίξει ο Ιάσονας με τους Αργοναύτες. Ο Τρωικός πόλεμος δεν κράτησε δέκα συνεχόμενα χρόνια αλλά ξεχωριστά , διότι καταστράφηκε δέκα φορές .
Οι Κρήτες ήταν πολύ καλοί πολεμιστές , τεχνίτες , αρχιτέκτονες , κοσμηματοποιοί , έμποροι , καλοί ζωγράφοι , καλοί γλύπτες κλπ.
Τα κέρατα ταύρων στόλιζαν τις οροφές τους και μεγάλοι κίονες (κολώνες ) , λεπτότεροι κάτω και φαρδύτερες προς τα πάνω , στηρίζοντας τα κτήρια τους.
Οι σεισμοί κατέστρεψαν τα θέατρα της ,τις αρένες της , τα παλάτια της….κλπ και έτσι καταστράφηκε ο Μινωικός πολιτισμός .
Από τελευταίες ανασκαφές θα έλεγε κανείς πως σπίτια και μαγαζιά αιφνιδιάστηκαν και βρήκαν Θάνατο από σεισμούς με το ηφαίστειο της Θήρας , κατά την διάρκεια καθημερινής δραστηριότητας. Πλημμύρες , κατακλυσμιαία φαινόμενα την έσπρωξαν στον κατήφορο της παρακμής.
Ή τουλάχιστον έτσι άρχισε να επιταχύνετε. Οι Μυκηναΐοι αργότερα τους αποτέλειωσαν βάναυσα , όσους δεν πρόλαβαν να φύγουν έγκαιρα. Πολλοί μάλιστα έφυγαν προς την Ισπανία.
Κάποιοι αρχαίοι ερευνητές και φιλόσοφοι υπονοούν την Κρήτη , για την Μυθική Ατλαντίδα – ιδιαίτερα ο Πλάτωνας.- αλλά αυτό υποστήριξαν και ορισμένοι μεμονωμένοι ερευνητές σε κάποιες θεωρίες τους , που δεν έχουν αποδείξει κάποιο αξιόλογο στοιχείο που να πείθει , παρά μόνο με ενδείξεις και όχι αποδείξεις ικανές.
Κάποιοι προσπάθησαν να συνδέσουν τους Κρήτες και τους Αιγυπτίους, Ίνκας, Μάγιας , Αζντέκους , σαν αποικίες της χαμένης Ατλαντίδος.
Φυσικά όλα αυτά είναι θεωρίες αναπόδεικτές έως αυθαίρετες υποθέσεις , επειδή δεν έχουν αποδειχθεί ακόμα .Έτσι παραμένοντας λοιπόν ακόμα στους χώρους της Μυθολογίας , περιμένουν μέχρι να ανακαλυφθεί κάτι που θα τα αποδείξει και αυτά κάποτε με κάποιο άγνωστο μέχρις στιγμής τρόπο.
Τα Πρώτα γράμματα που ονομάζουμε σήμερα Φοινικικό αλφάβητο , ήταν από τους Κρήτες της Μινωικής εποχής.
Ο Κρητικός Μινωικός πολιτισμός ήταν ο πρώτος πολιτισμός της Ευρώπης και ο Μίνωας ο πρώτος επιφανής Ευρωπαίος αληθινός συμπολίτης μας.
AB URBE CONDITA
Δεν ξέρουμε με ακρίβεια πότε ιδρύθηκαν στην Ρώμη τα πρώτα κανονικά κρατικά σχολεία. Ο Πλούταρχος λέει πως γεννήθηκαν γύρω στο 250 π.χ . ,δηλαδή πεντακόσια χρόνια μετά την ίδρυση της πόλης. Μέχρι τότε , τα παιδιά των Ρωμαίων μορφώνονταν στο σπίτι, τα μεν φτωχά απο τους γονείς , τα δε εύπορα από τους μαγίστρους ( δηλαδή τους καθηγητές ). Αυτοί συνήθως επιλέγονταν μεταξύ των απελεύθερων , των σκλάβων δηλαδή , στους οποίους είχε αποδοθεί η ελευθερία , και με την σειρά τους επιλέγονταν μεταξύ των αιχμαλώτων πολέμου, και κατά προτίμηση μεταξύ εκείνων που είχαν Ελληνική καταγωγή και ήταν οι πλέον μορφωμένοι της εποχής εκείνης.
Εκεινο πάντως που γνωρίζουμε με βεβαίοτητα είναι πως τα παιδιά των Ρωμαίων κουραζόντουσαν πολύ λιγότερο στα μαθήματα απο τα σημερινά παιδιά. Τα Λατινικά τα γνώριζαν ούτως ή άλλως . Όπως έλεγε και ο Γερμανός ποιητής Χάινε , αν έπρεπε να τα μάθουν , δεν θα τους έμενε χρόνος για να κατακτήσουν τον κόσμο. Κι όσον αφορά την ιστορία της πατρίδας τους , τους την διηγιόντουσαν κάπως έτσι πάνω κάτω:
Όταν οι Ελλήνες Δαναοί του Αγαμέμνωνα , με τον Οδυσσέα και τον Αχιλλέα , κατέκτησαν την Τροία και την ισοπέδωσαν , ένας απο τούς ελάχιστους υπερασπιστές της που σώθηκαν ήταν ο Αινείας , μετά από ευτυχή «μεσολάβηση» της μαμάς του ( ορισμένα πράγματα ήταν συνήθειες από τότε ) , που δεν μπορούσε να είναι τίποτε λιγότερο από την Θεά Βένερε – Αφροδίτη . Με την βαλίτσα του στην πλάτη , γεμάτη με τα αγάλματα των ουράνιων υπερμάχων του , ανάμεσα στους οποίους την πρώτη θέση είχε φυσικά η καλή του μανούλα , χωρίς φράγκα στην τσέπη , ο φουκαράς ο Αινείας άρχισε την την δική του περιπλάνηση μέχρι το Λάτιο με τη ίδια «βαλίτσα» ανα χείρας , μετα απο πολλές περιπέτειες που κρατισαν κάποια χρόνια. Εκεί παντρεύτηκε την κόρη του Βασιλειά Λατίνου ( Ιδριτή της γεννειάς των Λατίνων ), που λεγόταν Λαβίνια , ίδρισε μιά πόλη στην οποία έδωσε το όνομα της συζήγου του και μαζί της έζησε ευτυχής και ευχαριστημένος μέχρι το τέλος των ημερών του.
Ο γιός του Ασκάνιος , ίδρυσε την Άλμπα Λόγγα , και την καθιέρωσε σαν καινούργια πρωτεύουσα .
Οκτώ γενιές αργότερα , δηλαδή κάπου διακόσια χρόνια μετά την άφιξη του Αινεία , δύο απόγονοι του , Ο Νουμίτορας και ο Αμούλιος , βασίλευαν ακόμη στον Θρόνο του Λατίου . ( ήταν σίγουρα Δωριείς αναμεμειγμένοι μαζί τους , διότι η δοιήκιση από δύο βασιλείς ταυτόχρονα , είναι Δωρικό Γνώρισμα ). Φυσικα πώς και γιατί δεν ξέρουμε στην εποχή εκείνη , δύο βασιλειάδες στον ίδιο θρόνο καθόντουσαν κάπως στριμογμένα ( ίσως και επειδή δεν ήταν όλοι οι Λατίνοι μόνο δωριείς αλλά και Αχαιοί ). Κι έτσι μια μέρα ο Αμούλιος έκανε πραξικόπημα κε σκοτώνονοτας τα παιδιά του Νουμήτορα , ( Ο βασιλειάς Νουμήτορας έφηγε κακήν κακώς . Τελικά από όλο αυτό το μακελιό γλήτοσε μόνο μια κόρη του Νουμήτορα , η Ρέα Σίλβια . Αλλά για να μην φέρει στον κόσμο κάποιο παιδί που μεγαλόνοντας , μπορεί να του πέρναγε από το μυαλό η ιδέα να πέρει εκδίκηση , για τον παππού του , την υποχρέωσε να γίνει ιέρεια της Θεάς Βέστα ( Θεά Εστεία ). Με λίγα λόγια την καταδίκασε να γίνει καλόγρια με το ζόρι.
Μιά μέρα , η Ρέα Σίλβια , που πιθανότατα είχε μεγάλη επιθυμία να αποκτήση σύζηγο και η ιδέα πως δεν μπορούσε να παντρευτή δεν της πήγαινε καθόλου , «δροσιζότανε» στην όχθη του ποταμού και μέσα στην ανηπόφορη ζέστη του καλοκαιριού αποκοιμήθηκε. Κατά τύχη , σε εκείνες τις γειτονιές σουλατσάριζε ο Θεός Άρης , που συχνά κατέβαινε στην γή , είτε για να ασχολιθεί με κάποιο πόλεμο , που ήταν και το συνήθισμένο του επάγγελμα , είτε για να ψάξει για όμορφα «μανούλια» ( κορίτσια όμορφα , που ήταν και το βίτσιο του). Είδε την Ρέα Σίλβια , και του «τρέχαν τα σάλια» . Με στρατιγικές κινήσεις στο «καμάκι» την κατάφερε να του παραδωθεί. Αφού της πέταξε τα μάτια έξω από το πήδημα , μέχρι να ξυπνήσει και να καταλάβει τι συνέβη η Ρεα Σίλβια , ο Θεός Άρης την είχε ήδη γκαστρώσει.
Όταν το έμαθε ο Αμούλιος , Λύσσαξε στην κυριολεξία , έβριζε , ούρλιαζε , Αλλά δεν τόλμησε να την Θανατώσει διότι είχε μάθει ποιός είναι ο Πατέρας και έτσι έκανε την «πάπια» κει περιμένε υπομονετικά σαν «κοτούλα» να γεννήσει όχι ένα , αλλά δύο παίδαρους. Υστερα κρυφά την νύχτα πήρε τα δύο αγόρια και τα φόρτωσε σε μιά μικροσκοπική σχεδία της κακιάς ώρας , και τα άφησε να τα παρασείρη το ρεύμα του ποταμού. Υπολόγιζε δε ότι φτάνοντας στην θάλασσα θα πνιγόντουσαν. Αλλά έλα που άλλα ανθρώποι βούλωνται και άλλα οι θεοί κελεύουν ,Ο Θεός Άρης μεσολάβησε και φύσιξε έτσι ώστε η σχεδία με τα παιδιά του να προσαράξουν με ασφάλεια κάπου εκεί κοντά , στην ύπαιθρο . Εκεί τα δύο μωρά που έκλαιγαν γοερά , ξεσίκωσαν τον κόσμο από τις φωνές τους , Ο θεός Άρης που το αγαπημένο του ζώο είναι Ο Λύκος , έστειλε μια Λύκαινα κοντά στη περιοχή . Τα γοερά κλάμματα των παιδιών του Άρη και της Ρεας Σίλβιας , τράβηξαν την προσοχή της Λύκαινας που έτρεξε και τα προστάτεψε , κε μάλιστα δεν δίστασε και να τα Θηλάσει. Και έτσι αυτό το Ζώο έγινε σύμβολο Μασκότ της Ρώμης ,( που ιδρίθηκε αργότερα από τα δύο δίδυμα αγόρια.
Μερικές «κακές Γλώσσες» λένε πώς αυτή η Λύκαινα δεν ήταν Ζώο αλλά η Γυναίκα Άκκα Λαρέντια , που την έλεγαν Λύκαινα , λόγω του άγριου χαρακτήρα της . Που πήγενε στα δάσει εκεί για να ανακουφήσει τα άγρια σεξουαλικά της ένστικτα , ξεπετώντας όλους τους νεαρούς της περιοχής της , κάνοντας τον βοσκό άντρα της , «ταρανδο» απο τα κέρατα που του φόραγε. Όμως όλα αυτά δεν είναι παρά κουτσομπολιά , αλλά τουλάχιστον πιό αληθοφανής πραγματικότητα , διότι τα δύο δίδυμα αγοράκια , αφου βήζαξαν το γάλα τους , ύστερα προχώρησαν στις σουπίτσες τους , ύστερα έβγαλαν τα πρώτα τους δοντάκια …
Τα αγόρια αυτά ονομάστηκαν Ρωμήλος και Ρέμος. Όταν μεγάλωσαν και έγιναν έφηβοι , έμαθαν την ιστορία τους και επέστρεψαν στην Άλμπα Λόγγα , οργάνωσαν ένα αντιπραξικόπημα και σκώτωσαν τον φονιά της πραγματικής μητέρας τους , έφεραν πίσω τον Νουμήτορα στον Θρόνο του. Και μετά , ανυπόμονοι και θέλοντας να κάνουν κάτι καινούργιο όπως όλοι οι νέοι , αντι να περιμένουν να έτοιμο το βασίλειο απο τον παππού τους , που σίγουρα θα τους το άφηνε , πήγανε να ιδρύσουν ένα καινούργιο , εκεί κοντά. Το σημείο που διάλεξαν είναι εκείνο που είχε προσαράξει η σχεδία τους. Εκει κάποια στιγμή διαφώνησαν για τοόνομα της πόλεως . Ο Θεός πατέρας υπέδειξε , πως θα κέρδιζε όποιος απο τους δύο θά έβλεπε τα περισσότερα πουλιά διαβατάρικα από το σημείο εκείνο. Ο Ρέμος στον Αβεντίνο λόφο είδε έξι. , ενώ ο αδερφός του Ρωμήλος απο τον Παλατίνο λόφο είδε Δώδεκα ( το Ιερό Νουμερο ). Η Πόλη επομένως θα ονομαζότανε Ρώμη. Θυσίασαν στον πατέρα τους Άρη δύο άσπρα βόδια , έσκαψαν τάφρο , και έκτισαν τα τείχη δίνοντας όρκο στον Θεό Πατέρα τους , ότι θα σκότωναν όποιον τα παραβίαζε. Ο Ρέμος , κακόκεφος από την ήττα του , είπε πως δεν ήταν ανθεκτικά και γκρέμισε ένα κομμάτι τους . Ο Ρωμήλος , πιστός στον όρκο του , σκότωσε τον αδερφό του Ρέμο. Ο θεός Αρης , είδε το συμβάν αλλά δεν τιμώρησε τον Ρωμήλο , διότι έπραξε με πίστη και συνέπεια στον ιερό όρκο.
Όλα αυτά , λένε πως συνέβησαν επτακόσια πενήντα τρία χρόνια πρίν την γέννηση του Ιησου Χριστού , και ακριβέστερα την 21 Απριλίου 753 π.Χ. , κατα την οποία μέχρι σήμερα γιορτάζονται τα γενέθλια αυτής της πόλης, που γεννήθηκε απο μια αδερφοκτονία. Οι κάτοικοί της θεωρούσαν αυτήν την ημερομηνία σαν την αρχή της ιστορίας του κόσμου , μέχρι την ώρα που η έλευση του «Μεσσία» επέβαλε μια καινούργια Λογιστική.
Ίσως και οι γειτονικοί Λαοί να έκαναν κάτι ανάλογο : να ξεκινήσουν δηλαδή την ιστορία του κόσμου από την ίδρηση της πρωτεύουσάς τους , την Άλπμα Λόγγα ή του Ριέτι ή της Ταρκυνίας….Αλλά δεν κατάφεραν να κάνουν και τους άλλους να το αποδεχθούν , γιατί έκαναν το μικρό λάθος να χάσουν τον πόλεμο ή μάλλον τους πολέμους . Ενώ αντίθετα η Ρώμη τους κέρδισε όλους. Το χωράφι που ο Ρωμήλος και ο Ρέμος είχαν οριοθετήσει με το άροτρο , ανάμεσα στους λόφους του ποταμού Τίβερη , έγινε μέσα σε λίγους αιώνες το κέντρο του Λατίου, ύστερα το κέντρο της Ιταλίας , κι ύστερα όλης της μέχρι τότε , γνωστής Οικουμένης. Καισε όλο τον γνωστό τότε κόσμο επισημοποιήθηκε η γλώσσα της Ρώμης , σέβονταν τους νόμους της και λογάριαζαν την χρονολογία ab urbe condita , δηλαδή από εκείνη την περίφημη 21 Απριλίου του 753 προ Χριστου , αρχή της ιστορίας της Ρώμης και του Πολιτισμού της.
Φυσικα τα πράγματα δεν είχαν συμβεί ακριβώς έτσι . Αλλά οι Ρωμαίοι παππούδες έτσι ήθελαν να την διδάξουν στα εγγονάκια τους. Ίσως λιγο επειδή τα πίστευαν κι αυτοί οι ίδιοι και λίγο επειδή , σαν θερμοί πατριώτες , κολακεύονταν να μπορούν να συσχετίζουν την γέννηση της πόλης τους με παντοδύναμους Θεούς , όπως η Αφροδίτη και ο Άρης και υψηλές ευγενικές προσωπικότητες «από τζάκι» , όπως ο Αινείας. Αισθανότουσαν την αόριστη ανάγκη να μεγαλώνουν τα παιδιά τους με την πεποίθηση πως ανήκουν σε μια πατρίδα που είχε φτοιαχτεί με την βοήθεια Θεοικών δυνάμεων που θα συνέδραμαν για ένα μεγάλο πεπρωμένο.Το γεγονός αυτό έδωσε ένα Θρησκευτικό χαρακτήρα σε όλη την ζωή της Ρώμης, η οποία πράγματι κατέρρευσε όταν αυτός ο χαρακτήρας έπαψε να υπάρχει. Η πόλη έγινε capout mundi , πρωτεύουσα του κόσμου, μέχρι που οι κάτοικοί της έμαθαν πέντε πράγματα σωστά και έγιναν αρκετά έξυπνοι , ώστε να μην πιστεύουν πια σε μύθους που τους είχαν διδάξει οι παππούδες τους και οι Δάσκαλοι. Μέχρι τότε ήταν βέβαιοι πως ήταν απόγονοι του Αινεία , πως κυλούσε στις φλέβες τους Θεϊκό αίμα και πως ήταν «οι εκλεκτοί του Κυρίου» , που τότε άκουγε στο όνομα Ζευς. Όταν άρχισαν να αμφιβάλουν για όλα αυτά , η αυτοκρατορία τους έχασε την εύνεια των Θεών και έγινε Θρύψαλα , και η capout mundi έγινε αποικία . Αλλά ας μην προτρέχουμε.
Στον ωραίο παραδωσιακό μύθο του Ρωμήλου και του Ρέμου , ίσως δεν είναι και όλα φαντασιώσεις και ψέματα ασύστολα. Κάθε μύθος κρύβει και κάποια αλήθεια λέγανε και οι αρχαιοι σοφοί Ελλήνες που είναι ουσιαστικά αδερφός Λαός με τους Ρωμαίους ή τουλάχιστον οι Ρωμαίοι για να έχουν και κάποια πολιτιστική υποδομή ισχυρίζοντουσαν την συγγένεια τους αυτή με τους έλληνες. Πέρα όμως από κάθε τι , μην ξεχνάμε ότι οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι ειναι αναμεμοιγμένοι σαν μια οικογένεια για χιλιάδες χρόνια.με ίδια ήθη και έθημα και κάτω από την προστασία των ίδιων θεών , Για αυτο και ο κοινοπραξιακός αυτός πολιτισμός , ονομάστηκε : Ελληνορωμαϊκός Πολιτισμός ( πάνω στον οποίο βασίζεται ο σημερινός Αμερικανοευρωπαϊκός πολιτισμός του σήμερα ).
Μέσα λοιπόν από αυτά τα ψέματα υπάρχουν και κάποια αληθινά στοιχεία. Με βάση την επιστημονική Αρχαιολογική σκαπάνη και το παρακλάδι της την εθνολογία που μας έχουν εφοδιάσει με ευρήματα θα ξετυλίξω την απομυθοποίηση των γεγονότων με κάποιες φυσικά εύλογες επιφυλάξεις ( από τυχών νέα ευρήματα που θα μας οδηγήσουν σε νέα άλλα πιθανά στοιχεία , που θα μας ανατρέψουν τα σημερινά πιστεύω ).
Τριάντα χιλιάδες χρόνια πριν την Ίδρυση της Ρώμης , φαίνεται πως η Ιταλία είχε ήδη κατοικηθεί από τον άνθρωπο . Το τι είδους άνθρωπος ήταν , οι ειδικοί λένε πως μπορούν να το διαπιστώσουν από κάποια υπολείμματα του σκελετού του που βρέθηκαν σκόρπια , άλλο εδώ και άλλο από εκεί, και τα οποία φτάνουν στην Λίθινη εποχή. Αλλά εμείς εμπιστευόμαστε πολύ λίγο όλα αυτά τα συμπεράσματα και για αυτό μεταφερόμαστε , για να είμαστε σίγουροι , σε μιαν άλλη εποχή , πιο κοντά μας , την νεολιθική εποχή , περίπου οκτώ χιλιάδες χρόνια πριν την Ρώμη. Φαίνεται πως η ιταλική χερσόνησος ήταν κατοικημένη από τους Λιγουρούς στον Βορρά και τους Σικουλούς στον Νότο, λαούς που το κεφάλι τους είχε σχήμα αχλαδιού και ζούσαν σε σπηλιές και σε στρογγυλές καλύβες , φτιαγμένες από κοπριά και άχυρο. Εξημέρωναν ζώα και τρεφόντουσαν με κυνήγι και ψάρεμα.
Ας κάνουμε άλλο ένα άλμα τεσσάρων χιλιάδων χρόνων για να φτάσουμε στο 2000 προ Χριστού. Και να που τον Σετεντρίωνα , δηλαδή από τις Άλπεις , κατεβαίνουν κάποιες άλλες φυλές , ποιος ξέρει μετά από ποιες μακροχρόνιες πορείες από τον τόπο της προέλευσης τους : την κεντρική Ευρώπη . Κι αυτοί δεν ήταν ποιο προοδευμένοι από τους ιθαγενείς με τα κεφάλια σε σχήμα αχλαδιού . Αλλά είχαν την συνήθεια να κατασκευάζουν τις κατοικίες τους όχι μέσα σε σπηλιές , αλλά πάνω σε τεράστιες δοκούς που ξεπρόβαλαν μέσα από το νερό. Είναι φανερό πως έρχονταν από βαλτώδεις περιοχές και , πράγματι , φτάνοντας , διάλεξαν την περιοχή των λιμνών , της λίμνης Μαντζόρε , της λίμνης του Κόμο και της Γκάρντα , προοιωνίζοντας κατά μερικές χιλιετηρίδες το γούστο των τουριστών.
Και εισάγουν στην χώρα αρκετές μεγάλες καινοτομίες : εκτρέφουν κοπάδια , καλλιεργούν το έδαφος , υφαίνουν υφάσματα και περιβάλουν τα χωριά τους με οχυρώσεις φτιαγμένες από λάσπη για να προστατεύονται τόσο από τις επιθέσεις των ζώων όσο και των ανθρώπων .
Εκεινο πάντως που γνωρίζουμε με βεβαίοτητα είναι πως τα παιδιά των Ρωμαίων κουραζόντουσαν πολύ λιγότερο στα μαθήματα απο τα σημερινά παιδιά. Τα Λατινικά τα γνώριζαν ούτως ή άλλως . Όπως έλεγε και ο Γερμανός ποιητής Χάινε , αν έπρεπε να τα μάθουν , δεν θα τους έμενε χρόνος για να κατακτήσουν τον κόσμο. Κι όσον αφορά την ιστορία της πατρίδας τους , τους την διηγιόντουσαν κάπως έτσι πάνω κάτω:
Όταν οι Ελλήνες Δαναοί του Αγαμέμνωνα , με τον Οδυσσέα και τον Αχιλλέα , κατέκτησαν την Τροία και την ισοπέδωσαν , ένας απο τούς ελάχιστους υπερασπιστές της που σώθηκαν ήταν ο Αινείας , μετά από ευτυχή «μεσολάβηση» της μαμάς του ( ορισμένα πράγματα ήταν συνήθειες από τότε ) , που δεν μπορούσε να είναι τίποτε λιγότερο από την Θεά Βένερε – Αφροδίτη . Με την βαλίτσα του στην πλάτη , γεμάτη με τα αγάλματα των ουράνιων υπερμάχων του , ανάμεσα στους οποίους την πρώτη θέση είχε φυσικά η καλή του μανούλα , χωρίς φράγκα στην τσέπη , ο φουκαράς ο Αινείας άρχισε την την δική του περιπλάνηση μέχρι το Λάτιο με τη ίδια «βαλίτσα» ανα χείρας , μετα απο πολλές περιπέτειες που κρατισαν κάποια χρόνια. Εκεί παντρεύτηκε την κόρη του Βασιλειά Λατίνου ( Ιδριτή της γεννειάς των Λατίνων ), που λεγόταν Λαβίνια , ίδρισε μιά πόλη στην οποία έδωσε το όνομα της συζήγου του και μαζί της έζησε ευτυχής και ευχαριστημένος μέχρι το τέλος των ημερών του.
Ο γιός του Ασκάνιος , ίδρυσε την Άλμπα Λόγγα , και την καθιέρωσε σαν καινούργια πρωτεύουσα .
Οκτώ γενιές αργότερα , δηλαδή κάπου διακόσια χρόνια μετά την άφιξη του Αινεία , δύο απόγονοι του , Ο Νουμίτορας και ο Αμούλιος , βασίλευαν ακόμη στον Θρόνο του Λατίου . ( ήταν σίγουρα Δωριείς αναμεμειγμένοι μαζί τους , διότι η δοιήκιση από δύο βασιλείς ταυτόχρονα , είναι Δωρικό Γνώρισμα ). Φυσικα πώς και γιατί δεν ξέρουμε στην εποχή εκείνη , δύο βασιλειάδες στον ίδιο θρόνο καθόντουσαν κάπως στριμογμένα ( ίσως και επειδή δεν ήταν όλοι οι Λατίνοι μόνο δωριείς αλλά και Αχαιοί ). Κι έτσι μια μέρα ο Αμούλιος έκανε πραξικόπημα κε σκοτώνονοτας τα παιδιά του Νουμήτορα , ( Ο βασιλειάς Νουμήτορας έφηγε κακήν κακώς . Τελικά από όλο αυτό το μακελιό γλήτοσε μόνο μια κόρη του Νουμήτορα , η Ρέα Σίλβια . Αλλά για να μην φέρει στον κόσμο κάποιο παιδί που μεγαλόνοντας , μπορεί να του πέρναγε από το μυαλό η ιδέα να πέρει εκδίκηση , για τον παππού του , την υποχρέωσε να γίνει ιέρεια της Θεάς Βέστα ( Θεά Εστεία ). Με λίγα λόγια την καταδίκασε να γίνει καλόγρια με το ζόρι.
Μιά μέρα , η Ρέα Σίλβια , που πιθανότατα είχε μεγάλη επιθυμία να αποκτήση σύζηγο και η ιδέα πως δεν μπορούσε να παντρευτή δεν της πήγαινε καθόλου , «δροσιζότανε» στην όχθη του ποταμού και μέσα στην ανηπόφορη ζέστη του καλοκαιριού αποκοιμήθηκε. Κατά τύχη , σε εκείνες τις γειτονιές σουλατσάριζε ο Θεός Άρης , που συχνά κατέβαινε στην γή , είτε για να ασχολιθεί με κάποιο πόλεμο , που ήταν και το συνήθισμένο του επάγγελμα , είτε για να ψάξει για όμορφα «μανούλια» ( κορίτσια όμορφα , που ήταν και το βίτσιο του). Είδε την Ρέα Σίλβια , και του «τρέχαν τα σάλια» . Με στρατιγικές κινήσεις στο «καμάκι» την κατάφερε να του παραδωθεί. Αφού της πέταξε τα μάτια έξω από το πήδημα , μέχρι να ξυπνήσει και να καταλάβει τι συνέβη η Ρεα Σίλβια , ο Θεός Άρης την είχε ήδη γκαστρώσει.
Όταν το έμαθε ο Αμούλιος , Λύσσαξε στην κυριολεξία , έβριζε , ούρλιαζε , Αλλά δεν τόλμησε να την Θανατώσει διότι είχε μάθει ποιός είναι ο Πατέρας και έτσι έκανε την «πάπια» κει περιμένε υπομονετικά σαν «κοτούλα» να γεννήσει όχι ένα , αλλά δύο παίδαρους. Υστερα κρυφά την νύχτα πήρε τα δύο αγόρια και τα φόρτωσε σε μιά μικροσκοπική σχεδία της κακιάς ώρας , και τα άφησε να τα παρασείρη το ρεύμα του ποταμού. Υπολόγιζε δε ότι φτάνοντας στην θάλασσα θα πνιγόντουσαν. Αλλά έλα που άλλα ανθρώποι βούλωνται και άλλα οι θεοί κελεύουν ,Ο Θεός Άρης μεσολάβησε και φύσιξε έτσι ώστε η σχεδία με τα παιδιά του να προσαράξουν με ασφάλεια κάπου εκεί κοντά , στην ύπαιθρο . Εκεί τα δύο μωρά που έκλαιγαν γοερά , ξεσίκωσαν τον κόσμο από τις φωνές τους , Ο θεός Άρης που το αγαπημένο του ζώο είναι Ο Λύκος , έστειλε μια Λύκαινα κοντά στη περιοχή . Τα γοερά κλάμματα των παιδιών του Άρη και της Ρεας Σίλβιας , τράβηξαν την προσοχή της Λύκαινας που έτρεξε και τα προστάτεψε , κε μάλιστα δεν δίστασε και να τα Θηλάσει. Και έτσι αυτό το Ζώο έγινε σύμβολο Μασκότ της Ρώμης ,( που ιδρίθηκε αργότερα από τα δύο δίδυμα αγόρια.
Μερικές «κακές Γλώσσες» λένε πώς αυτή η Λύκαινα δεν ήταν Ζώο αλλά η Γυναίκα Άκκα Λαρέντια , που την έλεγαν Λύκαινα , λόγω του άγριου χαρακτήρα της . Που πήγενε στα δάσει εκεί για να ανακουφήσει τα άγρια σεξουαλικά της ένστικτα , ξεπετώντας όλους τους νεαρούς της περιοχής της , κάνοντας τον βοσκό άντρα της , «ταρανδο» απο τα κέρατα που του φόραγε. Όμως όλα αυτά δεν είναι παρά κουτσομπολιά , αλλά τουλάχιστον πιό αληθοφανής πραγματικότητα , διότι τα δύο δίδυμα αγοράκια , αφου βήζαξαν το γάλα τους , ύστερα προχώρησαν στις σουπίτσες τους , ύστερα έβγαλαν τα πρώτα τους δοντάκια …
Τα αγόρια αυτά ονομάστηκαν Ρωμήλος και Ρέμος. Όταν μεγάλωσαν και έγιναν έφηβοι , έμαθαν την ιστορία τους και επέστρεψαν στην Άλμπα Λόγγα , οργάνωσαν ένα αντιπραξικόπημα και σκώτωσαν τον φονιά της πραγματικής μητέρας τους , έφεραν πίσω τον Νουμήτορα στον Θρόνο του. Και μετά , ανυπόμονοι και θέλοντας να κάνουν κάτι καινούργιο όπως όλοι οι νέοι , αντι να περιμένουν να έτοιμο το βασίλειο απο τον παππού τους , που σίγουρα θα τους το άφηνε , πήγανε να ιδρύσουν ένα καινούργιο , εκεί κοντά. Το σημείο που διάλεξαν είναι εκείνο που είχε προσαράξει η σχεδία τους. Εκει κάποια στιγμή διαφώνησαν για τοόνομα της πόλεως . Ο Θεός πατέρας υπέδειξε , πως θα κέρδιζε όποιος απο τους δύο θά έβλεπε τα περισσότερα πουλιά διαβατάρικα από το σημείο εκείνο. Ο Ρέμος στον Αβεντίνο λόφο είδε έξι. , ενώ ο αδερφός του Ρωμήλος απο τον Παλατίνο λόφο είδε Δώδεκα ( το Ιερό Νουμερο ). Η Πόλη επομένως θα ονομαζότανε Ρώμη. Θυσίασαν στον πατέρα τους Άρη δύο άσπρα βόδια , έσκαψαν τάφρο , και έκτισαν τα τείχη δίνοντας όρκο στον Θεό Πατέρα τους , ότι θα σκότωναν όποιον τα παραβίαζε. Ο Ρέμος , κακόκεφος από την ήττα του , είπε πως δεν ήταν ανθεκτικά και γκρέμισε ένα κομμάτι τους . Ο Ρωμήλος , πιστός στον όρκο του , σκότωσε τον αδερφό του Ρέμο. Ο θεός Αρης , είδε το συμβάν αλλά δεν τιμώρησε τον Ρωμήλο , διότι έπραξε με πίστη και συνέπεια στον ιερό όρκο.
Όλα αυτά , λένε πως συνέβησαν επτακόσια πενήντα τρία χρόνια πρίν την γέννηση του Ιησου Χριστού , και ακριβέστερα την 21 Απριλίου 753 π.Χ. , κατα την οποία μέχρι σήμερα γιορτάζονται τα γενέθλια αυτής της πόλης, που γεννήθηκε απο μια αδερφοκτονία. Οι κάτοικοί της θεωρούσαν αυτήν την ημερομηνία σαν την αρχή της ιστορίας του κόσμου , μέχρι την ώρα που η έλευση του «Μεσσία» επέβαλε μια καινούργια Λογιστική.
Ίσως και οι γειτονικοί Λαοί να έκαναν κάτι ανάλογο : να ξεκινήσουν δηλαδή την ιστορία του κόσμου από την ίδρηση της πρωτεύουσάς τους , την Άλπμα Λόγγα ή του Ριέτι ή της Ταρκυνίας….Αλλά δεν κατάφεραν να κάνουν και τους άλλους να το αποδεχθούν , γιατί έκαναν το μικρό λάθος να χάσουν τον πόλεμο ή μάλλον τους πολέμους . Ενώ αντίθετα η Ρώμη τους κέρδισε όλους. Το χωράφι που ο Ρωμήλος και ο Ρέμος είχαν οριοθετήσει με το άροτρο , ανάμεσα στους λόφους του ποταμού Τίβερη , έγινε μέσα σε λίγους αιώνες το κέντρο του Λατίου, ύστερα το κέντρο της Ιταλίας , κι ύστερα όλης της μέχρι τότε , γνωστής Οικουμένης. Καισε όλο τον γνωστό τότε κόσμο επισημοποιήθηκε η γλώσσα της Ρώμης , σέβονταν τους νόμους της και λογάριαζαν την χρονολογία ab urbe condita , δηλαδή από εκείνη την περίφημη 21 Απριλίου του 753 προ Χριστου , αρχή της ιστορίας της Ρώμης και του Πολιτισμού της.
Φυσικα τα πράγματα δεν είχαν συμβεί ακριβώς έτσι . Αλλά οι Ρωμαίοι παππούδες έτσι ήθελαν να την διδάξουν στα εγγονάκια τους. Ίσως λιγο επειδή τα πίστευαν κι αυτοί οι ίδιοι και λίγο επειδή , σαν θερμοί πατριώτες , κολακεύονταν να μπορούν να συσχετίζουν την γέννηση της πόλης τους με παντοδύναμους Θεούς , όπως η Αφροδίτη και ο Άρης και υψηλές ευγενικές προσωπικότητες «από τζάκι» , όπως ο Αινείας. Αισθανότουσαν την αόριστη ανάγκη να μεγαλώνουν τα παιδιά τους με την πεποίθηση πως ανήκουν σε μια πατρίδα που είχε φτοιαχτεί με την βοήθεια Θεοικών δυνάμεων που θα συνέδραμαν για ένα μεγάλο πεπρωμένο.Το γεγονός αυτό έδωσε ένα Θρησκευτικό χαρακτήρα σε όλη την ζωή της Ρώμης, η οποία πράγματι κατέρρευσε όταν αυτός ο χαρακτήρας έπαψε να υπάρχει. Η πόλη έγινε capout mundi , πρωτεύουσα του κόσμου, μέχρι που οι κάτοικοί της έμαθαν πέντε πράγματα σωστά και έγιναν αρκετά έξυπνοι , ώστε να μην πιστεύουν πια σε μύθους που τους είχαν διδάξει οι παππούδες τους και οι Δάσκαλοι. Μέχρι τότε ήταν βέβαιοι πως ήταν απόγονοι του Αινεία , πως κυλούσε στις φλέβες τους Θεϊκό αίμα και πως ήταν «οι εκλεκτοί του Κυρίου» , που τότε άκουγε στο όνομα Ζευς. Όταν άρχισαν να αμφιβάλουν για όλα αυτά , η αυτοκρατορία τους έχασε την εύνεια των Θεών και έγινε Θρύψαλα , και η capout mundi έγινε αποικία . Αλλά ας μην προτρέχουμε.
Στον ωραίο παραδωσιακό μύθο του Ρωμήλου και του Ρέμου , ίσως δεν είναι και όλα φαντασιώσεις και ψέματα ασύστολα. Κάθε μύθος κρύβει και κάποια αλήθεια λέγανε και οι αρχαιοι σοφοί Ελλήνες που είναι ουσιαστικά αδερφός Λαός με τους Ρωμαίους ή τουλάχιστον οι Ρωμαίοι για να έχουν και κάποια πολιτιστική υποδομή ισχυρίζοντουσαν την συγγένεια τους αυτή με τους έλληνες. Πέρα όμως από κάθε τι , μην ξεχνάμε ότι οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι ειναι αναμεμοιγμένοι σαν μια οικογένεια για χιλιάδες χρόνια.με ίδια ήθη και έθημα και κάτω από την προστασία των ίδιων θεών , Για αυτο και ο κοινοπραξιακός αυτός πολιτισμός , ονομάστηκε : Ελληνορωμαϊκός Πολιτισμός ( πάνω στον οποίο βασίζεται ο σημερινός Αμερικανοευρωπαϊκός πολιτισμός του σήμερα ).
Μέσα λοιπόν από αυτά τα ψέματα υπάρχουν και κάποια αληθινά στοιχεία. Με βάση την επιστημονική Αρχαιολογική σκαπάνη και το παρακλάδι της την εθνολογία που μας έχουν εφοδιάσει με ευρήματα θα ξετυλίξω την απομυθοποίηση των γεγονότων με κάποιες φυσικά εύλογες επιφυλάξεις ( από τυχών νέα ευρήματα που θα μας οδηγήσουν σε νέα άλλα πιθανά στοιχεία , που θα μας ανατρέψουν τα σημερινά πιστεύω ).
Τριάντα χιλιάδες χρόνια πριν την Ίδρυση της Ρώμης , φαίνεται πως η Ιταλία είχε ήδη κατοικηθεί από τον άνθρωπο . Το τι είδους άνθρωπος ήταν , οι ειδικοί λένε πως μπορούν να το διαπιστώσουν από κάποια υπολείμματα του σκελετού του που βρέθηκαν σκόρπια , άλλο εδώ και άλλο από εκεί, και τα οποία φτάνουν στην Λίθινη εποχή. Αλλά εμείς εμπιστευόμαστε πολύ λίγο όλα αυτά τα συμπεράσματα και για αυτό μεταφερόμαστε , για να είμαστε σίγουροι , σε μιαν άλλη εποχή , πιο κοντά μας , την νεολιθική εποχή , περίπου οκτώ χιλιάδες χρόνια πριν την Ρώμη. Φαίνεται πως η ιταλική χερσόνησος ήταν κατοικημένη από τους Λιγουρούς στον Βορρά και τους Σικουλούς στον Νότο, λαούς που το κεφάλι τους είχε σχήμα αχλαδιού και ζούσαν σε σπηλιές και σε στρογγυλές καλύβες , φτιαγμένες από κοπριά και άχυρο. Εξημέρωναν ζώα και τρεφόντουσαν με κυνήγι και ψάρεμα.
Ας κάνουμε άλλο ένα άλμα τεσσάρων χιλιάδων χρόνων για να φτάσουμε στο 2000 προ Χριστού. Και να που τον Σετεντρίωνα , δηλαδή από τις Άλπεις , κατεβαίνουν κάποιες άλλες φυλές , ποιος ξέρει μετά από ποιες μακροχρόνιες πορείες από τον τόπο της προέλευσης τους : την κεντρική Ευρώπη . Κι αυτοί δεν ήταν ποιο προοδευμένοι από τους ιθαγενείς με τα κεφάλια σε σχήμα αχλαδιού . Αλλά είχαν την συνήθεια να κατασκευάζουν τις κατοικίες τους όχι μέσα σε σπηλιές , αλλά πάνω σε τεράστιες δοκούς που ξεπρόβαλαν μέσα από το νερό. Είναι φανερό πως έρχονταν από βαλτώδεις περιοχές και , πράγματι , φτάνοντας , διάλεξαν την περιοχή των λιμνών , της λίμνης Μαντζόρε , της λίμνης του Κόμο και της Γκάρντα , προοιωνίζοντας κατά μερικές χιλιετηρίδες το γούστο των τουριστών.
Και εισάγουν στην χώρα αρκετές μεγάλες καινοτομίες : εκτρέφουν κοπάδια , καλλιεργούν το έδαφος , υφαίνουν υφάσματα και περιβάλουν τα χωριά τους με οχυρώσεις φτιαγμένες από λάσπη για να προστατεύονται τόσο από τις επιθέσεις των ζώων όσο και των ανθρώπων .
Βότανα
Αντιμετώπιση διαφόρων προβλημάτων του οργανισμού με βότανα, αλλά πάντα με συμβουλή ειδικών, διότι υπάρχει πιθανότητα και για ανεπιθύμητες παρενέργειες.
ΑΓΧΟΣ: Ηρεμεί με βασιλικό, θυμάρι, μαντζουράνα.
ΑΔΥΝΑΜΙΑ (οργανισμού): Δεντρολίβανο, Μαντζουράνα, Φασκόμηλο, Πιπεριές.
ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΕΣ (εσωτερικές και εξωτερικές): Γλιστρίδα, δάφνη, βάλσαμο, Λουΐζα, απήγανος, αχίλλεα, βίνκα, δίκταμο, πεντάνευρο.
ΑΙΜΟΡΡΟΪΔΕΣ (ερεθισμός): Δεντρολίβανο, δάφνη, απήγανος, φλόμος, κρεμμύδι, μελιτζάνα.
ΑΜΥΓΔΑΛΙΤΙΔΕΣ: Οι ερεθισμένες από οποιοδήποτε λόγο αμυγδαλές θεραπεύονται με αγριμόνιο, δυόσμο, μέντα, θυμάρι, μαντζουράνα, αγριοτριανταφυλλιά, φασκόμηλο.
ΑΝΑΙΜΙΑ: Θυμάρι, μελισσόχορτο, δεντρολίβανο, ντομάτα.
ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ: Χαμομήλι, θυμάρι, πανσές.
ΑΝΤΙΚΑΤΑΡΡΟΙΚΑ: Αγιόκλημα, αχίλλεα, βοράγο, λεβάντα, ονωνίδα, σάλβια, τίλιο, ρίγανη.
ΑΝΤΙΣΗΠΤΙΚΑ: Καλέντουλα, Αχιλλέα, βίνκα, δίκταμο, λεβάντα, μαντζουράνα, υπερικό, δεντρολίβανο, θυμάρι, τσάι βουνού, χαμομήλι.
ΑΣΘΜΑ: Αγριμόνιο, Αχιλλέα, βαλεριάνα, βάλσαμο, γαϊδουράγκαθο, δεντρολίβανο, ευκάλυπτος, σαμπούκος, θυμάρι, κρεμμύδι, λεβάντα, μαντζουράνα, μάραθο, μελισσόχορτο, ρίγανη, σέλινο, σκόρδο, τίλιο, χαμομήλι, ύσσωπος.
ΑΤΟΝΙΑ: Ιδιαίτερα για τη μυϊκή ατονία: Αχιλλέα, λεβάντα, φασκόμηλο, ρίγανη, μάραθος, σκόρδο, δάφνη, κορίανδρος, βασιλικός, δίκταμο.
ΑΫΠΝΙΑ: Βαλεριάνα, βάλσαμο, βασιλικός, δυόσμος, μέντα, ευκάλυπτος, λεβάντα, Λουΐζα, μαντζουράνα, μελισσόχορτο, χαμομήλι, δεντρολίβανο.
ΑΥΤΙΩΝ (πόνοι): Βασιλικός, κολοκυθιά, κρεμμύδι, μελισσόχορτο, μολόχα, σκόρδο, χαμομήλι.
ΑΦΘΕΣ: Δεντρολίβανο, αγριοτριανταφυλλιά, φασκόμηλο, χαμομήλι.
ΒΗΧΑΣ: Άσχετα με την αιτία που τον προκαλεί: αγριμόνιο, γλιστρίδα, βαλεριάνα, βασιλικός, γαϊδουράγκαθο, γλυκόριζα, ευκάλυπτος, σαμπούκο, θυμάρι, κρεμμύδι, μαϊντανός, μαντζουράνα, μολόχα, μάραθο, αγριοτριανταφυλλιά, φασκόμηλο, αμάραντο.
ΓΑΣΤΡΙΤΙΔΕΣ (γενικά): Αγριμόνιο, βασιλικός, χαμομήλι, λουίζα, μολόχα, φασκόμηλο.
ΓΡΙΠΗ: Δεντρολίβανο, ευκάλυπτος, θυμάρι, κρεμμύδι, λεβάντα, μάραθος, σινάπι, φλαμούρι, σκόρδο.
ΔΕΡΜΑΤΟΠΑΘΕΙΕΣ (γενικά): Σαμπούκος, κρεμμύδι, λεβάντα, μάραθος, μελισσόχορτο, φασκόμηλο, θυμάρι, Λουΐζα, μαϊντανός, χαμομήλι, πικροδάφνη.
ΔΙΑΡΡΟΙΕΣ (γενικά): Αγριμόνιο, ευκάλυπτος, κρεμμύδι, Λουΐζα, πατάτα, σκόρδο, σέλινο.
ΔΥΣΕΝΤΕΡΙΕΣ (γενικά): Αγριμόνιο, βάλσαμο, καρυδιά, καστανιά, ροδιά, σκόρδο, βάλσαμο.
ΔΥΣΚΟΙΛΙΟΤΗΤΕΣ: Αγριμόνιο, βασιλικός, σαμπούκος, καρπούζι, καστανιά, σκόρδο, τίλιο, αγριοτριανταφυλλιά, αγγούρι, ντομάτα.
ΔΥΣΜΗΝΟΡΡΟΙΕΣ: Απήγανος, Αχιλλέα, γαϊδουράγκαθο, δυόσμος, μέντα, θυμάρι, λεβάντα, Λουΐζα, μαϊντανός, μελισσόχορτο, φασκόμηλο, χαμομήλι.
ΔΥΣΠΕΨΙΑ: Αγριμόνιο, βάλσαμο, βασιλικός, δυόσμος, μέντα, κρεμμύδι, λεβάντα, μαϊντανός, μαντζουράνα, μελισσόχορτο, σκόρδο, χαμομήλι.
ΕΓΚΑΥΜΑΤΑ: Βάλσαμο, κολοκυθιά, ευκάλυπτος, θυμάρι, κρεμμύδι, λεβάντα, πατάτα, χαμομήλι.
ΕΚΖΕΜΑΤΑ: Δεντρολίβανο, κελέντουλα, λεβάντα, μαϊντανός, φασκόμηλο, χαμομήλι.
ΕΝΤΟΜΟΑΠΩΘΗΤΙΚΑ: Τεύκριο, βασιλικός.
ΕΞΑΝΘΗΜΑΤΑ: Αγριμόνιο, γαϊδουράγκαθο, μολόχα, πατάτα.
ΕΠΙΠΕΦΥΚΙΤΙΔΕΣ (γενικά): Μαϊντανός, καλεντούλα.
ΖΑΛΑΔΕΣ: Άσχετα με την αιτία που τις προκαλούν: βάλσαμο, βασιλικός, δεντρολίβανο, λεβάντα, μαϊντανός, μαντζουράνα, μελισσόχορτο, αγριοτριανταφυλλιά, χαμομήλι.
ΗΛΙΑΣΗ: Σαν πρώτες βοήθειες αφέψημα σαμπούκου.
ΗΜΙΚΡΑΝΙΕΣ: Αγριμόνιο, βαλεριάνα, δεντρολίβανο, θυμάρι, λεβάντα, μαντζουράνα, μελισσόχορτο, τίλιο και χαμομήλι.
ΗΡΕΜΙΣΤΙΚΑ: Βάλσαμο, λεβάντα, αγριοτριανταφυλλιά.
ΚΑΛΟΙ: Βάλσαμο, καλέντουλα, μολόχα, πατάτα, σκόρδο.
ΚΟΛΙΚΟΙ (διάφοροι): Απήγανος, βάλσαμο, δυόσμος, καρυδιά, κρεμμύδι, κρόκος, μαντζουράνα, μέντα, μολόχα.
ΚΡΥΟΛΟΓΗΜΑΤΑ: Αχιλλέα, σαμπούκο, θυμάρι, κρεμμύδι, μαϊντανός, μαντζουράνα, πατάτα, σινάπι, χαμομήλι.
ΛΟΞΙΓΚΑΣ: Βαλεριάνα, δυόσμος, μέντα, ρίγανη.
ΜΑΤΙΩΝ (ερεθισμοί): Καρπούζι, κρόκος, Λουΐζα. μαϊντανός, μάραθο, ραδίκι.
ΜΕΛΑΝΙΕΣ: Αγριμόνιο, βασιλικός, δεντρολίβανο, θυμάρι, κρεμμύδι, μαϊντανός, μάραθο, μελισσόχορτο, μολόχα, πατάτα, σινάπι.
ΜΥΤΗΣ (αιμορραγίες): Φλαμουριά.
ΜΩΛΩΠΕΣ: Αχιλλέα, αθανασία, βιόλα, πιπεριά (κόκκινη), βάλσαμο.
ΝΑΥΤΙΕΣ: Γαϊδουράγκαθο, κολοκυθιά, λεβάντα, μάραθο, ρίγανη.
ΟΡΕΚΤΙΚΑ: Αχιλλέα, βασιλικός, θυμάρι, κρεμμύδι, κρόκος, ραδίκι, σκόρδο.
ΠΛΗΓΕΣ: Μαλακώνουν με βιόλα, βίνκα, καλέντουλα.
ΠΟΝΟΔΟΝΤΟΙ: Δίκταμος, δυόσμος, σαμπούκος, θυμάρι, καρυδιά, κισσός, κρεμμύδι, λεβάντα, μαντζουράνα, μέντα, ρίγανη, σινάπι, χαμομήλι.
ΠΡΗΞΙΜΑΤΑ: Αγριμόνιο, μάραθος, μαντζουράνα, πατάτα, ραδίκι, σκόρδο, σινάπι, χαμομήλι, απήγανος.
ΠΥΡΕΤΟΙ: Αθανασία, βαλεριάνα, δίκταμο, ευκάλυπτος, καρπούζι, καστανιά, Λουΐζα, μαϊντανός, σέλινο, τίλιο, χαμομήλι.
ΣΤΟΜΑΧΙΚΑ: Αχιλλέα, κολοκυθιά, γαϊδουράγκαθο, δίκταμο, κορίανδρος, Λουΐζα, μιλισσόχορτο, ραδίκι. Συγκεκριμένα για τα έλκη: βάλσαμο, πατάτα, τσουκνίδα και για τις νευρώσεις: χαμομήλι.
ΤΟΝΩΤΙΚΑ (γενικά του οργανισμού): Βαλεριάνα, απήγανος, σινάπι, χαμομήλι, αθανασία, Αχιλλέα.
ΤΣΙΜΠΗΜΑΤΑ ΕΝΤΟΜΩΝ: Αγριμόνιο, δυόσμος, θυμάρι, καρυδιά, κρεμμύδι, λεβάντα, μαϊντανός, μελισσόχορτο, μολόχα, μέντα, σκόρδο, φασκόμηλο.
ΤΥΜΠΑΝΙΣΜΟΣ κοιλιάς: Βασιλικός, μάραθο, μελισσόχορτο, ρίγανη, σκόρδο, χαμομήλι.
ΥΠΕΡΚΟΠΩΣΗ Δεντρολίβανο, κρεμμύδι, φασκόμηλο.
ΥΠΕΡΤΑΣΗ (γενικά): γλιστρίδα, δεντρολίβανο, κρεμμύδι, λεβάντα, μαϊντανός, μελισσόχορτο, σέλινο, σκόρδο.
ΥΠΟΤΑΣΗ: Δάφνη, θυμάρι, φασκόμηλο.
ΧΙΟΝΙΣΤΡΕΣ: Γαϊδουράγκαθο, καρυδιά, σέλινο
ΠΡΟΣΟΧΗ: Ο φλώμος και ο απήγανος περιέχουν ισχυρά δηλητήρια. (Εξ ου και το "φλώμωσα")
Λοιπον, τα βοτανα ειναι μεγαλη ιστορια. Ολα τα φαρμακα, κοινως χαπια, παραγονται απο βοτανα, χημικως ή συνθετικως δηλ. οχι απ' ευθειας αλλα απο χημικη ουσια που εχει εξαχθει απο βοτανο. Το χαπι δεν εχει σχεδον καμμια θεραπευτικη ενεργεια, εχει μια ισχυρη δραση που αναχαιτιζει το συμπτωμα για ενα διαστημα, παιρνεις χαπι το βραδυ για να ξυπνησεις το πρωι να τρεξεις στο εργοστασιο. Δεν μπορεις να καθισεις δηλ. λιγες μερες να θεραπευτεις με την ησυχια σου . Γι' αυτο βγαλαν τα φαρμακα οι βιομηχανιες, τα οποια ταιριαζουν σε ηδη αρρωστημενους οργανισμους. Η ασθενεια ειναι υγιης αντιδραση του οργανισμου, διορθωνει το προβλημα που παρουσιαζεται, δηλ. ο οργανισμος σου κοβει την ορεξη επιτηδες για να μην φας, να νηστευσης και να προφυλαχθης. Τα χαπια καταπολεμουν την φυσικη αμυνα, δεν πεινας πρεπει να φας, παρε χαπι, φαγε γρηγορα να αντεξεις την δουλεια κοκ μεχρι να κλαταρεις, οποτε αρχιζει νεος κυκλος πιο σοβαρος απο βαρυτερα χαπια κοκ.Το στομαχοβοτανο, ή παναγιοχορτο, ή βοτανι της αγαπης, ή ασπροχορτο εχει απαγορευθει.
Τα βοτανα τα ετοιμαζουμε με τους εξης τροπους :
εμβρεγμα, τα μουσκευομε σε κρυο ή ζεστο νερο
εκχυμα, infusion, βραζομε νερο, το χυνομε πανω στα βοτανα, σκεπαζομε.
αφεψημα, decoction, βραζομε νερο και μαζι τα βοτανα σιγανα για λιγα λεπτα
εκχυλισμα, extrait, βραζομε σε νερο τα βοτανα για πολλα λεπτα εως οτου εξατμιστει ενα μερος του νερου
σιροπι
βαμμα, teinture, μουσκευομε τα βοτανα αρκετες ημερες σε καθαρο οινοπνευμα, ή κονιακ ή βοτκα για αλκοολικους
ολα αυτα λεγονται πτυσανη tisan.
Λοιπον .. χρησιμα συμπερασματα εως εδω, ειναι οτι τα βοτανα καθως ειναι η πρωτη υλη των χαπιων σε πολλες περιπτωσεις και καθως οι θεραπευτικες τους ιδιοτητες ειναι αδιαμφισβήτητες , θα πρεπει με προσοχη να καταναλωνονται, και παντα με τη συμβουλη γιατρων η βοτανολόγων ..
Επισεις δε θα πρεπει να μαζευουμε βοτανα απο τα βουνα χωρις την επιβλεψη καποιου ο οποιος να εχει γνωση, γιατι τα βοτανα περιεχουν και δηλητηρια ..
Σαφώς και δεν έχω γνώση επί του θέματος (ποιός άλλωστε έχει?), οι περισσότερες παραδοσιακές γνώσεις χαθήκαν άλλωστε. Εκτεταμένη έρευνα γίνεται στην Ευρώπη, κυρίως στην ανατολική όπου χρησιμοποιούνται παραδοσιακά αλλά και με συνταγογράφηση από αδειούχους γιατρούς. Στην ΕΕ επιτρέπεται η συνταγογράφηση μόνο προτυποποιημένων εκχυλισμάτων, βαμάτων και γενικώς παραγώγων. Στην Ελλάδα, ως συνήθως, γίνεται των Ζωνιανών. Η Γερμανία είναι η πιο μπασμένη χώρα σ' αυτόν τον χώρο.
Συνταγές βρίσκει κανείς στον Διοσκουρίδη, Παράκελσο, αλλά και άλλους πιο σύγχρονους όπως τον Άγιο Κυριακό. Σαφώς και χρειάζεται γνώση παθολογίας, αν για παράδειγμα παίρνεις φασκόμηλο για τον βήχα που οφείλεται σε καρκίνο του πνεύμονα είναι αυτονόητο ότι δεν θα βρεις γιατρειά.
Τα φυσικά φάρμακα επαναφέρουν την αρμονία στον οργανισμό αλλά όχι επειδή έχουν αργή δράση αλλά επειδή παρέχουν πολλές ουσίες οι οποίες δρουν συνδιαστικά. Το φασκόμηλο για παράδειγμα δεν έχει μια αλλά γύρω στις 5000 δραστικές ουσίες. Εννοείται ότι δεν γνωρίζουμε πως δρα η κάθεμία. Έχει όμως βρεθεί ότι η απώλεια μιας απειροελάχιστης ποσότητας μιας δραστικής ουσίας οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα, λόγω του ότι μπλοκάρει ή ευωδώνει κάποιο ένζυμο το οποίο παίζει σημαντικό ρόλο στον διαταραγμένο δρόμο ο οποίος και προκαλεί την ασθένεια.
Γι 'αυτόν τον λόγο έχει πολύ μεγάλη σημασία και ο χρόνος συλλογής. Μια που αναφέραμε το φασκόμηλο πρέπει να συλέγεται στην εποχή της ανθοφορίας. Τώρα δηλ. Υπάρχει κανείς που να έχει αγοράσει από καταστήματα βοτάνων μπουμπουκιασμένο φασκόμηλο? Ακόμα και η φάση του φεγγαριού στον καιρό της συλλογής έχει σημασία.
Οι δραστικές ουσίες που υπάρχουν στα φυτά έχουν αναπτυχθεί για δική τους χρήση, για την προστασία από τις ασθένειές τους. Κι επειδή οι κύριοι εχθροί των φυτών είναι οι ιοί έχουν ισχυρή αντιϊκή δράση, αλλά όχι ισχυρή αντιμικροβιακή. Από τα φυτά έμαθαν τα ζώα, και τελευταίοι μάθαμε εμείς. Αν και κανένας επιστήμονας δεν μπορεί να κατασκευάσει μια ουσία τόσο δραστική και με τέτοια τέλεια αναλογία όπως αυτή που κατασκευάζουν οι μέλισσες.
Υπάρχουν πολλές παρανοήσεις και κίνδυνοι σε σχέση με τα βότανα. Επιμένω. Συνεχίζω με το φασκόμηλο, για το οποίο οι Άραβες έλεγαν ότι αν έχει κάποιος στην αυλή του δεν πεθαίνει, και έχει συσχετιστεί με την μακροβιότητα των Κρητικών (παρόλο που όλοι πίνουν σαν σφουγγάρια). δεν μπορούμε να το πίνουμε σε καθημερινή βάση. Λάθος. Το φασκόμηλο περιέχει δραστικές ουσίες που συσωρεύονται στο συκώτι και σε μεγάλες ποσότητες είναι τοξικές. Γι' αυτό και η χρήση πρέπει να είναι διαλείπουσα. Επίσης προκαλεί σπασμούς στην μήτρα με συνέπεια αποβολή του εμβρύου αν καταναλώνεται στους πρώτους μήνες της κύησης. Και άλλα πολλά. Γενικώς δεν πρέπει να παίζουμε με τα φάρμακα!
ΑΓΧΟΣ: Ηρεμεί με βασιλικό, θυμάρι, μαντζουράνα.
ΑΔΥΝΑΜΙΑ (οργανισμού): Δεντρολίβανο, Μαντζουράνα, Φασκόμηλο, Πιπεριές.
ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΕΣ (εσωτερικές και εξωτερικές): Γλιστρίδα, δάφνη, βάλσαμο, Λουΐζα, απήγανος, αχίλλεα, βίνκα, δίκταμο, πεντάνευρο.
ΑΙΜΟΡΡΟΪΔΕΣ (ερεθισμός): Δεντρολίβανο, δάφνη, απήγανος, φλόμος, κρεμμύδι, μελιτζάνα.
ΑΜΥΓΔΑΛΙΤΙΔΕΣ: Οι ερεθισμένες από οποιοδήποτε λόγο αμυγδαλές θεραπεύονται με αγριμόνιο, δυόσμο, μέντα, θυμάρι, μαντζουράνα, αγριοτριανταφυλλιά, φασκόμηλο.
ΑΝΑΙΜΙΑ: Θυμάρι, μελισσόχορτο, δεντρολίβανο, ντομάτα.
ΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΕΣ ΠΑΘΗΣΕΙΣ: Χαμομήλι, θυμάρι, πανσές.
ΑΝΤΙΚΑΤΑΡΡΟΙΚΑ: Αγιόκλημα, αχίλλεα, βοράγο, λεβάντα, ονωνίδα, σάλβια, τίλιο, ρίγανη.
ΑΝΤΙΣΗΠΤΙΚΑ: Καλέντουλα, Αχιλλέα, βίνκα, δίκταμο, λεβάντα, μαντζουράνα, υπερικό, δεντρολίβανο, θυμάρι, τσάι βουνού, χαμομήλι.
ΑΣΘΜΑ: Αγριμόνιο, Αχιλλέα, βαλεριάνα, βάλσαμο, γαϊδουράγκαθο, δεντρολίβανο, ευκάλυπτος, σαμπούκος, θυμάρι, κρεμμύδι, λεβάντα, μαντζουράνα, μάραθο, μελισσόχορτο, ρίγανη, σέλινο, σκόρδο, τίλιο, χαμομήλι, ύσσωπος.
ΑΤΟΝΙΑ: Ιδιαίτερα για τη μυϊκή ατονία: Αχιλλέα, λεβάντα, φασκόμηλο, ρίγανη, μάραθος, σκόρδο, δάφνη, κορίανδρος, βασιλικός, δίκταμο.
ΑΫΠΝΙΑ: Βαλεριάνα, βάλσαμο, βασιλικός, δυόσμος, μέντα, ευκάλυπτος, λεβάντα, Λουΐζα, μαντζουράνα, μελισσόχορτο, χαμομήλι, δεντρολίβανο.
ΑΥΤΙΩΝ (πόνοι): Βασιλικός, κολοκυθιά, κρεμμύδι, μελισσόχορτο, μολόχα, σκόρδο, χαμομήλι.
ΑΦΘΕΣ: Δεντρολίβανο, αγριοτριανταφυλλιά, φασκόμηλο, χαμομήλι.
ΒΗΧΑΣ: Άσχετα με την αιτία που τον προκαλεί: αγριμόνιο, γλιστρίδα, βαλεριάνα, βασιλικός, γαϊδουράγκαθο, γλυκόριζα, ευκάλυπτος, σαμπούκο, θυμάρι, κρεμμύδι, μαϊντανός, μαντζουράνα, μολόχα, μάραθο, αγριοτριανταφυλλιά, φασκόμηλο, αμάραντο.
ΓΑΣΤΡΙΤΙΔΕΣ (γενικά): Αγριμόνιο, βασιλικός, χαμομήλι, λουίζα, μολόχα, φασκόμηλο.
ΓΡΙΠΗ: Δεντρολίβανο, ευκάλυπτος, θυμάρι, κρεμμύδι, λεβάντα, μάραθος, σινάπι, φλαμούρι, σκόρδο.
ΔΕΡΜΑΤΟΠΑΘΕΙΕΣ (γενικά): Σαμπούκος, κρεμμύδι, λεβάντα, μάραθος, μελισσόχορτο, φασκόμηλο, θυμάρι, Λουΐζα, μαϊντανός, χαμομήλι, πικροδάφνη.
ΔΙΑΡΡΟΙΕΣ (γενικά): Αγριμόνιο, ευκάλυπτος, κρεμμύδι, Λουΐζα, πατάτα, σκόρδο, σέλινο.
ΔΥΣΕΝΤΕΡΙΕΣ (γενικά): Αγριμόνιο, βάλσαμο, καρυδιά, καστανιά, ροδιά, σκόρδο, βάλσαμο.
ΔΥΣΚΟΙΛΙΟΤΗΤΕΣ: Αγριμόνιο, βασιλικός, σαμπούκος, καρπούζι, καστανιά, σκόρδο, τίλιο, αγριοτριανταφυλλιά, αγγούρι, ντομάτα.
ΔΥΣΜΗΝΟΡΡΟΙΕΣ: Απήγανος, Αχιλλέα, γαϊδουράγκαθο, δυόσμος, μέντα, θυμάρι, λεβάντα, Λουΐζα, μαϊντανός, μελισσόχορτο, φασκόμηλο, χαμομήλι.
ΔΥΣΠΕΨΙΑ: Αγριμόνιο, βάλσαμο, βασιλικός, δυόσμος, μέντα, κρεμμύδι, λεβάντα, μαϊντανός, μαντζουράνα, μελισσόχορτο, σκόρδο, χαμομήλι.
ΕΓΚΑΥΜΑΤΑ: Βάλσαμο, κολοκυθιά, ευκάλυπτος, θυμάρι, κρεμμύδι, λεβάντα, πατάτα, χαμομήλι.
ΕΚΖΕΜΑΤΑ: Δεντρολίβανο, κελέντουλα, λεβάντα, μαϊντανός, φασκόμηλο, χαμομήλι.
ΕΝΤΟΜΟΑΠΩΘΗΤΙΚΑ: Τεύκριο, βασιλικός.
ΕΞΑΝΘΗΜΑΤΑ: Αγριμόνιο, γαϊδουράγκαθο, μολόχα, πατάτα.
ΕΠΙΠΕΦΥΚΙΤΙΔΕΣ (γενικά): Μαϊντανός, καλεντούλα.
ΖΑΛΑΔΕΣ: Άσχετα με την αιτία που τις προκαλούν: βάλσαμο, βασιλικός, δεντρολίβανο, λεβάντα, μαϊντανός, μαντζουράνα, μελισσόχορτο, αγριοτριανταφυλλιά, χαμομήλι.
ΗΛΙΑΣΗ: Σαν πρώτες βοήθειες αφέψημα σαμπούκου.
ΗΜΙΚΡΑΝΙΕΣ: Αγριμόνιο, βαλεριάνα, δεντρολίβανο, θυμάρι, λεβάντα, μαντζουράνα, μελισσόχορτο, τίλιο και χαμομήλι.
ΗΡΕΜΙΣΤΙΚΑ: Βάλσαμο, λεβάντα, αγριοτριανταφυλλιά.
ΚΑΛΟΙ: Βάλσαμο, καλέντουλα, μολόχα, πατάτα, σκόρδο.
ΚΟΛΙΚΟΙ (διάφοροι): Απήγανος, βάλσαμο, δυόσμος, καρυδιά, κρεμμύδι, κρόκος, μαντζουράνα, μέντα, μολόχα.
ΚΡΥΟΛΟΓΗΜΑΤΑ: Αχιλλέα, σαμπούκο, θυμάρι, κρεμμύδι, μαϊντανός, μαντζουράνα, πατάτα, σινάπι, χαμομήλι.
ΛΟΞΙΓΚΑΣ: Βαλεριάνα, δυόσμος, μέντα, ρίγανη.
ΜΑΤΙΩΝ (ερεθισμοί): Καρπούζι, κρόκος, Λουΐζα. μαϊντανός, μάραθο, ραδίκι.
ΜΕΛΑΝΙΕΣ: Αγριμόνιο, βασιλικός, δεντρολίβανο, θυμάρι, κρεμμύδι, μαϊντανός, μάραθο, μελισσόχορτο, μολόχα, πατάτα, σινάπι.
ΜΥΤΗΣ (αιμορραγίες): Φλαμουριά.
ΜΩΛΩΠΕΣ: Αχιλλέα, αθανασία, βιόλα, πιπεριά (κόκκινη), βάλσαμο.
ΝΑΥΤΙΕΣ: Γαϊδουράγκαθο, κολοκυθιά, λεβάντα, μάραθο, ρίγανη.
ΟΡΕΚΤΙΚΑ: Αχιλλέα, βασιλικός, θυμάρι, κρεμμύδι, κρόκος, ραδίκι, σκόρδο.
ΠΛΗΓΕΣ: Μαλακώνουν με βιόλα, βίνκα, καλέντουλα.
ΠΟΝΟΔΟΝΤΟΙ: Δίκταμος, δυόσμος, σαμπούκος, θυμάρι, καρυδιά, κισσός, κρεμμύδι, λεβάντα, μαντζουράνα, μέντα, ρίγανη, σινάπι, χαμομήλι.
ΠΡΗΞΙΜΑΤΑ: Αγριμόνιο, μάραθος, μαντζουράνα, πατάτα, ραδίκι, σκόρδο, σινάπι, χαμομήλι, απήγανος.
ΠΥΡΕΤΟΙ: Αθανασία, βαλεριάνα, δίκταμο, ευκάλυπτος, καρπούζι, καστανιά, Λουΐζα, μαϊντανός, σέλινο, τίλιο, χαμομήλι.
ΣΤΟΜΑΧΙΚΑ: Αχιλλέα, κολοκυθιά, γαϊδουράγκαθο, δίκταμο, κορίανδρος, Λουΐζα, μιλισσόχορτο, ραδίκι. Συγκεκριμένα για τα έλκη: βάλσαμο, πατάτα, τσουκνίδα και για τις νευρώσεις: χαμομήλι.
ΤΟΝΩΤΙΚΑ (γενικά του οργανισμού): Βαλεριάνα, απήγανος, σινάπι, χαμομήλι, αθανασία, Αχιλλέα.
ΤΣΙΜΠΗΜΑΤΑ ΕΝΤΟΜΩΝ: Αγριμόνιο, δυόσμος, θυμάρι, καρυδιά, κρεμμύδι, λεβάντα, μαϊντανός, μελισσόχορτο, μολόχα, μέντα, σκόρδο, φασκόμηλο.
ΤΥΜΠΑΝΙΣΜΟΣ κοιλιάς: Βασιλικός, μάραθο, μελισσόχορτο, ρίγανη, σκόρδο, χαμομήλι.
ΥΠΕΡΚΟΠΩΣΗ Δεντρολίβανο, κρεμμύδι, φασκόμηλο.
ΥΠΕΡΤΑΣΗ (γενικά): γλιστρίδα, δεντρολίβανο, κρεμμύδι, λεβάντα, μαϊντανός, μελισσόχορτο, σέλινο, σκόρδο.
ΥΠΟΤΑΣΗ: Δάφνη, θυμάρι, φασκόμηλο.
ΧΙΟΝΙΣΤΡΕΣ: Γαϊδουράγκαθο, καρυδιά, σέλινο
ΠΡΟΣΟΧΗ: Ο φλώμος και ο απήγανος περιέχουν ισχυρά δηλητήρια. (Εξ ου και το "φλώμωσα")
Λοιπον, τα βοτανα ειναι μεγαλη ιστορια. Ολα τα φαρμακα, κοινως χαπια, παραγονται απο βοτανα, χημικως ή συνθετικως δηλ. οχι απ' ευθειας αλλα απο χημικη ουσια που εχει εξαχθει απο βοτανο. Το χαπι δεν εχει σχεδον καμμια θεραπευτικη ενεργεια, εχει μια ισχυρη δραση που αναχαιτιζει το συμπτωμα για ενα διαστημα, παιρνεις χαπι το βραδυ για να ξυπνησεις το πρωι να τρεξεις στο εργοστασιο. Δεν μπορεις να καθισεις δηλ. λιγες μερες να θεραπευτεις με την ησυχια σου . Γι' αυτο βγαλαν τα φαρμακα οι βιομηχανιες, τα οποια ταιριαζουν σε ηδη αρρωστημενους οργανισμους. Η ασθενεια ειναι υγιης αντιδραση του οργανισμου, διορθωνει το προβλημα που παρουσιαζεται, δηλ. ο οργανισμος σου κοβει την ορεξη επιτηδες για να μην φας, να νηστευσης και να προφυλαχθης. Τα χαπια καταπολεμουν την φυσικη αμυνα, δεν πεινας πρεπει να φας, παρε χαπι, φαγε γρηγορα να αντεξεις την δουλεια κοκ μεχρι να κλαταρεις, οποτε αρχιζει νεος κυκλος πιο σοβαρος απο βαρυτερα χαπια κοκ.Το στομαχοβοτανο, ή παναγιοχορτο, ή βοτανι της αγαπης, ή ασπροχορτο εχει απαγορευθει.
Τα βοτανα τα ετοιμαζουμε με τους εξης τροπους :
εμβρεγμα, τα μουσκευομε σε κρυο ή ζεστο νερο
εκχυμα, infusion, βραζομε νερο, το χυνομε πανω στα βοτανα, σκεπαζομε.
αφεψημα, decoction, βραζομε νερο και μαζι τα βοτανα σιγανα για λιγα λεπτα
εκχυλισμα, extrait, βραζομε σε νερο τα βοτανα για πολλα λεπτα εως οτου εξατμιστει ενα μερος του νερου
σιροπι
βαμμα, teinture, μουσκευομε τα βοτανα αρκετες ημερες σε καθαρο οινοπνευμα, ή κονιακ ή βοτκα για αλκοολικους
ολα αυτα λεγονται πτυσανη tisan.
Λοιπον .. χρησιμα συμπερασματα εως εδω, ειναι οτι τα βοτανα καθως ειναι η πρωτη υλη των χαπιων σε πολλες περιπτωσεις και καθως οι θεραπευτικες τους ιδιοτητες ειναι αδιαμφισβήτητες , θα πρεπει με προσοχη να καταναλωνονται, και παντα με τη συμβουλη γιατρων η βοτανολόγων ..
Επισεις δε θα πρεπει να μαζευουμε βοτανα απο τα βουνα χωρις την επιβλεψη καποιου ο οποιος να εχει γνωση, γιατι τα βοτανα περιεχουν και δηλητηρια ..
Σαφώς και δεν έχω γνώση επί του θέματος (ποιός άλλωστε έχει?), οι περισσότερες παραδοσιακές γνώσεις χαθήκαν άλλωστε. Εκτεταμένη έρευνα γίνεται στην Ευρώπη, κυρίως στην ανατολική όπου χρησιμοποιούνται παραδοσιακά αλλά και με συνταγογράφηση από αδειούχους γιατρούς. Στην ΕΕ επιτρέπεται η συνταγογράφηση μόνο προτυποποιημένων εκχυλισμάτων, βαμάτων και γενικώς παραγώγων. Στην Ελλάδα, ως συνήθως, γίνεται των Ζωνιανών. Η Γερμανία είναι η πιο μπασμένη χώρα σ' αυτόν τον χώρο.
Συνταγές βρίσκει κανείς στον Διοσκουρίδη, Παράκελσο, αλλά και άλλους πιο σύγχρονους όπως τον Άγιο Κυριακό. Σαφώς και χρειάζεται γνώση παθολογίας, αν για παράδειγμα παίρνεις φασκόμηλο για τον βήχα που οφείλεται σε καρκίνο του πνεύμονα είναι αυτονόητο ότι δεν θα βρεις γιατρειά.
Τα φυσικά φάρμακα επαναφέρουν την αρμονία στον οργανισμό αλλά όχι επειδή έχουν αργή δράση αλλά επειδή παρέχουν πολλές ουσίες οι οποίες δρουν συνδιαστικά. Το φασκόμηλο για παράδειγμα δεν έχει μια αλλά γύρω στις 5000 δραστικές ουσίες. Εννοείται ότι δεν γνωρίζουμε πως δρα η κάθεμία. Έχει όμως βρεθεί ότι η απώλεια μιας απειροελάχιστης ποσότητας μιας δραστικής ουσίας οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα, λόγω του ότι μπλοκάρει ή ευωδώνει κάποιο ένζυμο το οποίο παίζει σημαντικό ρόλο στον διαταραγμένο δρόμο ο οποίος και προκαλεί την ασθένεια.
Γι 'αυτόν τον λόγο έχει πολύ μεγάλη σημασία και ο χρόνος συλλογής. Μια που αναφέραμε το φασκόμηλο πρέπει να συλέγεται στην εποχή της ανθοφορίας. Τώρα δηλ. Υπάρχει κανείς που να έχει αγοράσει από καταστήματα βοτάνων μπουμπουκιασμένο φασκόμηλο? Ακόμα και η φάση του φεγγαριού στον καιρό της συλλογής έχει σημασία.
Οι δραστικές ουσίες που υπάρχουν στα φυτά έχουν αναπτυχθεί για δική τους χρήση, για την προστασία από τις ασθένειές τους. Κι επειδή οι κύριοι εχθροί των φυτών είναι οι ιοί έχουν ισχυρή αντιϊκή δράση, αλλά όχι ισχυρή αντιμικροβιακή. Από τα φυτά έμαθαν τα ζώα, και τελευταίοι μάθαμε εμείς. Αν και κανένας επιστήμονας δεν μπορεί να κατασκευάσει μια ουσία τόσο δραστική και με τέτοια τέλεια αναλογία όπως αυτή που κατασκευάζουν οι μέλισσες.
Υπάρχουν πολλές παρανοήσεις και κίνδυνοι σε σχέση με τα βότανα. Επιμένω. Συνεχίζω με το φασκόμηλο, για το οποίο οι Άραβες έλεγαν ότι αν έχει κάποιος στην αυλή του δεν πεθαίνει, και έχει συσχετιστεί με την μακροβιότητα των Κρητικών (παρόλο που όλοι πίνουν σαν σφουγγάρια). δεν μπορούμε να το πίνουμε σε καθημερινή βάση. Λάθος. Το φασκόμηλο περιέχει δραστικές ουσίες που συσωρεύονται στο συκώτι και σε μεγάλες ποσότητες είναι τοξικές. Γι' αυτό και η χρήση πρέπει να είναι διαλείπουσα. Επίσης προκαλεί σπασμούς στην μήτρα με συνέπεια αποβολή του εμβρύου αν καταναλώνεται στους πρώτους μήνες της κύησης. Και άλλα πολλά. Γενικώς δεν πρέπει να παίζουμε με τα φάρμακα!
Αιθέρια Έλαια η Ψυχή των Φυτών
Τα αιθέρια έλαια εξάγονται αποκλειστικά από φυτά, συνήθως με απόσταξη με υδρατμούς. Κάθε φυτό ή βότανο ή δέντρο παράγει το δικό του αιθέριο έλαιο. Είναι δε αυτό που δίνει το χαρακτηριστικό άρωμα του συγκεκριμένου φυτού. Το μέρος του φυτού που χρησιμοποιείται για την εξαγωγή του αιθέριου ελαίου ποικίλλει και μπορεί να είναι τα άνθη, τα φύλλα, τα κλωνάρια, οι καρποί, η ρίζα, το ρετσίνι, ο φλοιός ή και συνδυασμός κάποιων απ’αυτά. Πολλά από τα αιθέρια έλαια είναι ισχυρά δηλητήρια και δε χρησιμοποιούνται στην Αρωματοθεραπεία.
Τα αιθέρια έλαια είναι η πεμπτουσία του φυτού η «ζωτική δύναμη», η «ψυχή» που υπάρχει σε κάθε ζωντανό οργανισμό και τον διακρίνει από τα άψυχα αντικείμενα.
Για να διατηρούν τις καλλυντικές και θεραπευτικές τους ιδιότητες, πρέπει να είναι 100% καθαρά, ανόθευτα και τα φυτά από τα οποία λαμβάνονται να έχουν καλλιεργηθεί στις ιδανικότερες συνθήκες. Συνήθως νοθεύονται είτε λόγω της υψηλής τιμής που έχουν, είτε λόγω της μεγάλης ζήτησης που δε μπορεί να καλυφθεί από τη παραγωγή. Η νοθεία τους γίνεται με αιθέρια έλαια χαμηλότερης τιμής ή με ουσίες που είναι συστατικά του αιθέριου ελαίου σε συνθετική μορφή ή με ξένες ουσίες που δεν έχουν καμία σχέση με το συγκεκριμένο αιθέριο έλαιο. Ο οργανισμός αναγνωρίζει τις προσμίξεις αυτές όπως αναγνωρίζει τα μικρόβια και προκαλούνται έτσι αλλεργικές αντιδράσεις και άλλες ανεπιθύμητες παρενέργειες. Αντιθέτως στα απολύτως καθαρά ο οργανισμός τα αναγνωρίζει ως οικεία χρησιμοποιεί όσες ουσίες το χρειάζονται από αυτά και τις υπόλοιπες τις αποβάλλει. Η χρήση λιπασμάτων και εντομοκτόνων δημιουργεί προβλήματα, γιατί είναι σχεδον σίγουρο ότι αυτά θα περάσουν και στο αιθέριο έλαιο του κάθε φυτού. Το είδος ακόμα του εδάφους, καθώς και η γεωγραφική θέση είναι καθοριστικής σημασίας παράγοντες για τη ποιότητα των αιθέριων ελαίων. Για παράδειγμα, καλλιέργεια λεβάντας σε εδάφη βραχώδη, στεγνά και σε υψόμετρο δίνει αιθέριο έλαιο μεγαλύτερης θεραπευτικής ικανότητας από καλλιέργειες σε εδάφη πλούσια, υγρά και χαμηλού υψομέτρου. Ο χρόνος συγκομιδής (εποχή, μήνας ακόμα και ώρα της ημέρας), είναι επίσης σημαντικός παράγοντας όχι μόνο για τη συγκέντρωση του φυτού σε αιθέρια έλαια αλλά και για τη χημική τους σύσταση. Το γένος του φυτού επίσης έχει τεράστια σημασία. Το θυμάρι για παράδειγμα, έχει πολλά γένη, από τα οποία ένα μόνο δίνει αιθέριο έλαιο που έχει σαν βασικό συστατικό την καρβακρόλη που είναι και το πιο ισχυρό. Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το αιθέριο έλαιο του γαριφάλου το οποίο κυκλοφορεί στο εμπόριο με συγκεντρώσεις του δραστικού συστατικού του-ευγενόλη- από 10 έως 80%.
Η τιμή των απολύτως καθαρών αιθέριων ελαίων εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι για τη παραγωγή ενός κιλού αιθέριου ελαίου λεμονιού, απαιτούνται 3000 λεμόνια και για ένα κιλό αιθέριο έλαιο λεβάντας απαιτούνται περίπου
Τα αιθέρια έλαια έχουν συνεργική δράση και γι’αυτό το λόγο πολλές φορές χρησιμοποιούμε μίγματα αιθέριων ελαίων.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
